ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ: 54 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Συνθήκη της Ρώμης: 54 Χρόνια Μετά, Νέες Προκλήσεις Για Την Ευρώπη

* του Γιώργου Ζερβάκη

Στις 25 Μαρτίου του 1957 , στη Ρώμη , η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας , η Γαλλία , η Ιταλία , το Λουξεμβούργο , το Βέλγιο , η Ολλανδία , υπέγραψαν την ιδρυτική πράξη των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.Σήμερα , πενήντα τέσσερα χρόνια μετά , καθώς τίθενται μια σειρά απο ερωτήματα σχετικά με την μελλοντική εξέλιξη της Ε.Ε. , η διατύπωση της Συνθήκης της Ρώμης αντικατοπτρίζει τη σημασία των αρχών αλληλεγγύης και κοινής πορείας των ευρωπαϊκών κρατών με τελική επιδίωξη την ομοσπονδιακή δόμηση. Απο την Ρώμη του 1957 μέχρι σήμερα, παρά το ότι δεν κατοχυρώθηκε ούτε στο Maastricht , ούτε στο Amsterdam , πολύ περισσότερο δε ούτε στη Νίκαια αλλά ούτε και στην Λισαβόνα , η ευρωπαϊκή ομοσπονδία για την οποία αγωνίζονται οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές εδω και έξι 10ετίες δημιουργείται κάτω απο τα μάτια μας και όσοι δεν το αντιλαμβάνονται εθελοτυφλούν.

Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης , οι προσπάθειες στο θεσμικό ενωσιακό πεδίο πρέπει να οδηγήσουν την Ένωση σε περαιτέρω εμβάθυνση των θεσμών και ενίσχυση του υπερεθνικού πλαισίου συνεργασίας για να μπορέσει να λειτουργήσει καλύτερα , να αποκτήσει περισσότερο νόημα για τους Πολίτες της.

Καθώς γιορτάζουμε αυτά τα πενήντα τέσσερα τελευταία χρόνια πρωτοφανούς ειρήνης και σταθερότητας , δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη σύγκριση με τα πρώτα πενήντα χρόνια του 20ου αιώνα που σημαδεύτηκε απο δυο Παγκοσμίους Πολέμους.Όμως η εσωτερική αγορά , το ενιαίο νόμισμα , η κατάργηση των συνόρων , η ελεύθερη διακίνηση χωρίς διαβατήρια και άλλα έγγραφα δεν αρκούν για να εμπνεύσουν τις νέες γενιές που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας.

Όπως επίσης δεν αρκεί η οικονομική ισχύς αν δεν συνοδεύεται απο την αντίστοιχη πολιτική।Διότι μόνον η ενωμένη Ευρώπη των 500.000.000 κατοίκων έχει το απαιτούμενo ειδικό βάρος , αλλά και την ιστορική υποχρέωση να προχωρήσει στην εξισορρόπηση της αμερικανικής ισχύος , η οποία παρέμεινε ανεξέλεγκτη μετά την κατάρρευση του διπολισμού με τα γνωστά αποτελέσματα.

Σήμερα, πενήντα τέσσερα χρόνια μετά την ιστορική εκείνη μέρα, η Ε.Ε. αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων ετών, την ίδια της την συνοχή, αντιμετωπίζει ένα κρίσιμο δίλημμα σχετικά με την στρατηγική της κατεύθυνση και με τους περισσότερους εκ των ηγετών της Ευρώπης να κινούνται εκτός του κοινοτικού πλαισίου.

Η Ε.Ε των 27 κ-μ, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, που φέρνει στην επιφάνεια τα δομικά προβλήματα του ενωσιακού οικοδομήματος: όπως η απουσία πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης.Και σε αυτή την συγκυρία, ενώ όλοι, από το Βερολίνο ως την Αθήνα, παραδέχονται ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μόνο του στις δυσκολίες, αυτό που επιτάσσει το κοινό ευρωπαϊκό καλό και η κοινή λογική, δηλαδή η συντονισμένη δράση, δεν αποτελεί δεδομένο στην Ε.Ε. των ΄΄27΄΄.

Οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης, οφείλουν να ενισχύσουν την λογική της πολιτικής ένωσης και όχι τους μονομερείς εθνικούς προστατευτισμούς, γιατι σε τελική ανάλυση, αυτό το οποίο κρίνεται είναι το ίδιο το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης।

Η Ε.Ε. οφείλει σήμερα να πραγματοποιήσει ένα ποιοτικό θεσμικό πολιτικό άλμα και να αφήσει στο παρελθόν την αυτάρεσκη διαχειριστική της αδράνεια και τους παγερούς εθνικούς συμβιβασμούς που αποφέρουν απολίτικη νοοτροπία ως προς τα κοινοτικά ζητήματα.

Η κρίση που όλοι βιώνουμε, οφείλει να επιταχύνει τις διαδικασίες για την πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης, να προταχθούν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα έναντι των βραχυπρόθεσμων τοπικών συμφερόντων, να επαναφέρουμε στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης την προοπτική μιας ισχυρής και ενωμένης Ευρώπης, να επαναφέρουμε το όραμα της ενοποίησης στην ράγες του.

Την ώρα που η οικονομική κρίση, αναδεικνύει και την έλλειψη οραματιστών ηγετών που μπορούν να προωθήσουν το σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, την ώρα που μεταβάλλονται αρκετά τα χαρακτηριστικά των οικονομιών και της αλληλεπίδρασης στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη, που δημιουργούνται νέες θεσμικές υποδομές για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις επενδύσεις και τις αγορές, η Ευρώπη, χρειάζεται – αυτό είναι το ζητούμενο – μια φωνή , μια κίνηση, μια κατεύθυνση και έναν συμπαγή ενιαίο ρόλο στο υπο διαμόρφωση σύστημα.

Τι χρειάζεται δηλαδή; Μια κοινή πολιτική βούληση , έτσι ώστε η Ευρώπη να φύγει προς τα εμπρός, να πάψει να λειτουργεί μόνο ως ενιαία αγορά και ως ενιαίο νόμισμα , να μπορέσει να ανταποκριθεί στις καινούριες παγκόσμιες προκλήσεις και να δώσει το στίγμα της, να επιδιώξει την ολοκλήρωση της, οικονομική και πολιτική εντός των ορίων της, γι’αυτό που άλλωστε ιδρύθηκε.

Στη νέα διαδικασία που έχει εισέλθει η ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού πολιτικού και οικονομικού χώρου,αποτυπώνονται οι νέες συνθήκες για την Ευρώπη,ένα ευρωπαϊκό κράτος που θα θεσπίσουν οι ίδιοι οι Πολίτες της.Μια γεωγραφική έκταση όπου ο ευρωπαϊκός πολιτισμός συνεχίζει να ζεί και συνεχίζει να κινείται και να αναπτύσσεται.

Και όλα αυτά αποτελούν βασικούς όρους για να μείνει η Ευρώπη πιστή σε ορισμένες αξίες που ξεχώρισαν από την αυγή της ιστορίας της και που συναντάμε σε όλη την εξελικτική της πορεία με πάμπολλες αδυναμίες,αρκετά λάθη,αρκετές οπισθοχωρήσεις,που είναι όμως η μοίρα κάθε ζωντανού οργανισμού. Αξίες που είναι δικές της,στη βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού που αναδεικνύει το υπόβαθρο του προσώπου ΄΄Ευρώπη΄΄.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ. Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για το CRETALIVE.GR, με την ευκαιρία της 54ης επετείου από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης, δημοσιεύθηκε στις 25.3.2011