ΑΡΘΡΟ ΄΄ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΟΚ ΄΄

30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΟΚ του Γιώργου Ζερβάκη *

Στην πορεία των κοινωνιών και των εθνών, υπάρχουν ημερομηνίες που είναι ορόσημα και σημεία αναφοράς στην εθνική τους διαδρομή, ημερομηνίες που καθορίζουν την πορεία τους εντός ενός πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι που δεν επιδέχεται στενές εθνικές παρεμβάσεις και λύσεις।Ημερομηνίες που έρχονται να αποτυπώσουν σε μια λειτουργική ισορροπία το ιστορικό παρελθόν, τις ανάγκες του σήμερα και τις προοπτικές του αύριο. Για την Ελλάδα, η 1η Ιανουαρίου 1981 αποτελεί μια ημερομηνία της οποίας το νόημα και η σημασία της δεν μπορεί να παρακαμφθεί, να αλλοιωθεί , πολύ δε περισσότερο να αμφισβητηθεί. Την 1.1.1981, λίγους μήνες μετά την κυβερνητική αλλαγή και τα συνθήματα που εξέπεμπε περί μη συμμετοχής στην ΕΟΚ, η χώρα μας γίνεται και επίσημα μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής δημοκρατικής οικογένειας, αποτελώντας το 9ο μέλος της. Τριάντα χρόνια μετά, εκείνη την ιστορική ημέρα την ενθυμούνται διαφορετικές γενιές.Οι γενιές που έζησαν διχασμούς, που βίωσαν την κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών, την επάνοδο της Δημοκρατίας το καλοκαίρι του 1974.Η γενιά η δικιά μου, που έζησε το 1989-1990 την ιστορική κατάρρευση των ανελεύθερων κομμουνιστικών καθεστώτων και την άνοιξη δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη, που έζησε τον οραματισμό Ντελόρ, Μιτεράν, Κόλ για μια ισχυρή πολιτικά Ευρώπη.Και όλες αυτές οι γενιές, μαζί με την σημερινή, που βιώνει την πιο δύσκολη μεταπολεμική κρίση, αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν, έχουν την υποχρέωση να θυμούνται τους σκληρούς αγώνες που δόθηκαν, τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν και τα εμπόδια που έπρεπε να παρακαμφθούν, προκειμένου η χώρα μας να αποτελέσει ισότιμο μέλος των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Προσπάθειες που ξεκίνησαν με τις αρχικές διαπραγματεύσεις του 1959, πέρασαν στην απόκτηση του καθεστώτος του συνδεδεμένου μέλους το 1961, πάγωσαν με την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος το 1967 και επανατοποθετήθηκαν με την επάνοδο της Δημοκρατίας.Εξέλιξη που επανέφερε το θέμα της ενταξιακής προοπτικής της χώρας και στις 12.6.1975 η ελληνική κυβέρνηση, με τον οραματισμό του Έλληνα πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, στηριζόμενη στο Άρθρο 237 της Συνθήκης της ιστορικής συνθήκης της Ρώμης του 1957, το οποίο προέβλεπε ότι ΄΄κάθε ευρωπαϊκό κράτος μπορεί να ζητήσει να γίνει μέλος της Κοινότητας΄΄, ζήτησε την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Παρά το ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Ιανουάριο του 1976 είχε προτείνει μια κατ’αρχήν προενταξιακή περίοδο αορίστου χρόνου για να υπάρξει ο αναγκαίος χρόνος στην Ελλάδα πριν την ένταξη να προχωρήσει στις αναγκαίες οικονομικές μεταρρυθμίσεις και σε 2ο στάδιο ομαδοποίηση των ελληνικών ενταξιακών διαπραγματεύσεων με εκείνες της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, οι ενστάσεις της αυτές ξεπεράσθηκαν, με τις διαπραγματεύσεις ένταξης να αρχίζουν τον Δεκέμβριο του 1976. Τριάντα χρόνια μετά, οι βασικοί λόγοι πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η Ελλάδα επιδιώκοντας την ένταξη της στην ΕΟΚ, παραμένουν επίκαιροι: 1] Θεώρησε την Κοινότητα ως το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα επετύγχανε την σταθεροποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος και ως τον ισχυρό παράγοντα που θα συνέβαλε στην ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό των δομών της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. 2] Επιθυμούσε ως ευρωπαϊκή χώρα να είναι παρούσα και να επηρεάσει τις διεργασίες για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. 3] Επεδίωκε την ενίσχυση της ανεξαρτησίας και της θέσης της στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα,ιδιαίτερα σε σχέση με την μείζων απειλή της Τουρκίας,επιδιώκοντας την χαλάρωση της έντονης εξάρτησης που είχε αναπτυχθεί από τις ΗΠΑ. Οι διαπραγματεύσεις για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν ήταν και τόσο εύκολες, καθώς η Ελλάδα διαπραγματευόταν με ΄΄9΄΄ κυβερνήσεις με διαφορετικές θέσεις και απόψεις και όχι με ένα θεσμό.Οι διαπραγματεύσεις αυτές συνέπεσαν με μια περίοδο κατά την οποία η Ευρωπαϊκή Κοινότητα αντιμετώπιζε οικονομική στασιμότητα, ανεργία, πληθωρισμό, βιομηχανική κρίση. Το όραμα όμως της ένταξης της χώρας μας σε μια ισχυρή οικογένεια κρατών που θα της έδινε το πλεονέκτημα να ισχυροποιήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς της, να τύχει των πλεονεκτημάτων μιας μεγάλης Ενιαίας Αγοράς, να συμμετέχει στο πλέγμα των κοινοτικών μηχανισμών λήψης αποφάσεων, η καθολική προσήλωση στο μεγάλο αυτό στόχο των ανθρώπων που εργάστηκαν στο πλαίσιο της Κεντρικής Επιτροπής Διαπραγματεύσεων και κυρίως το διεθνές κύρος του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, οδήγησαν την ελληνική προσπάθεια σε γρήγορη και ικανοποιητική κατάληξη. Ο μεγάλος αυτός στόχος, περνώντας από διάφορες φάσεις έως ότου καταλήξει σε μια κοινά αποδεκτή θέση του συνόλου σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων για την χρησιμότητα της ένταξης, οι προσπάθειες του παρελθόντος και του παρόντος για ενίσχυση της θέσης της χώρας στο κοινοτικό σύστημα, προσδιορίζουν την πορεία της χώρας, εν μέσω μιας βαθύτατης κρίσης, που ξεκίνησε πολύ πρίν την ένταξη μας στην ΕΟΚ και την οποία ζούμε σαν κοινωνία. Διαδικασία,που σε ένα ανανεωμένο πολιτικό σύστημα δεν θα μετατρεπόταν ξανά,με ευθύνη και του Πολίτη σε μια ανούσια αντιπαράθεση που δεν αναδεικνύει τα σημαντικά ευρωπαϊκά θέματα που διακυβεύονται αυτή την στιγμή. * Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ. Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, με την ευκαιρία της 30ης επετείου από την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ, δημοσιεύθηκε στις 30.1.2011.