ΑΡΘΡΟ ΄΄ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ΄΄

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού όπως το ζήσαμε προς τα τέλη της 10ετίας του ΄80 , το ξύπνημα εθνικισμών και αλυτρωτισμών οδήγησε σε αιματηρές συγκρούσεις , ειδικά στον χώρο των Βαλκανίων & των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών.Συγκρούσεις που εξελίσσονταν την στιγμή που στην Ευρώπη κατέρρεαν τα τείχη του διαχωρισμού της, την στιγμή που η Ευρώπη έμπαινε σε μια νέα πορεία της ενοποιητικής της διαδικασίας, ιδιαίτερα δυναμική.


του Γιώργου Ζερβάκη*

Η Ευρώπη μετά το 1989, με τις σεισμικές δονήσεις που η δικιά μας η γενιά έζησε και χαιρέτισε , βρέθηκε ενώπιον μιας ιστορικής συγκυρίας, αναζητώντας τις αναγκαίες πολιτικές ισορροπίες , για να μπορέσει να αποτυπώσει και να εκφράσει το εν εξελίξει ενοποιητικό σχέδιο.Απέναντι σε αυτή την πολιτική πραγματικότητα, πάντα, όπως συμβαίνει σε όλη την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, υπήρξαν δυνάμεις που ήθελαν να προωθήσουν το εγχείρημα αυτό, στην βάση μιας πιο δημοκρατικής, συνεκτικής και υπερεθνικής Ένωσης των Πολιτών της Ευρώπης, αλλά και οι δυνάμεις εκείνες, που προσκολημμένες σε έναν εθνοκεντρικό προσανατολισμό, εκ των πραγμάτων δημιούργησαν αδιέξοδους συμβιβασμούς, που δεν άφησαν στην Ευρώπη να προχωρήσει μπροστά.

Η αναγκαιότητα για ενιαία έκφραση της Ευρώπης μέσα από τις διακυβερνητικές διασκέψεις που οδήγησαν στην Συνθήκη του Maastricht, επέφερε μια αρχική δυναμική στο πεδίο της πολιτικής ένωσης.Η αναγκαιότητα αυτή, συνένωσε κυβερνήσεις χωρών και πολιτικούς ηγέτες με έντονο το φιλοενοποιητικό στοιχείο.Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Βέλγιο, θέλησαν να αποτυπώσουν και να βάλουν την σφραγίδα τους στη νέα θεσμική αρχιτεκτονική της Κοινότητας, Ένωσης πλέον.


Και η πολιτική αυτή πρωτοβουλία , εξελισσόμενη σε μια ιστορική συγκυρία, με τον οραματιστή Ζακ Ντελόρ στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και με την ισχυρή πολιτική βούληση ηγετών όπως οι Κόλ και Μιτεράν, προσέδωσε μια νέα πνοή στο εγχείρημα ενοποίησης του Robert Schuman.

Όμως, ο παγερός ρεαλισμός Βρετανών και λοιπών δυνάμεων του ευρωσκεπτικισμού , ακραίων συντηρητικών , πρώην μελών του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος που πρωτοστάτησαν στην απόρριψη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος με το ’’ Αριστερό Μέτωπο ’’ , κατάφερε να μπλοκάρει , προσωρινά, την αναγκαιότητα εμβάθυνσης των κοινοτικών πολιτικών , δημιουργώντας εστίες κρίσης στο υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο της Ευρώπης.

Από τις ιστορικές στιγμές της 10ετίας του ’90 , ζήσαμε κρίσεις στο κοινοτικό θεσμικό επίπεδο, Διακυβερνητικές Διασκέψεις και Ευρωπαϊκά Συμβούλια που τροφοδότησαν την Ε.Ε. με τις Συνθήκες του Άμστερνταμ, της Νίκαιας, της Λισαβόνας, με την χαμένη ευκαιρία του Ευρωπαϊκού Συντάγματος.Στην διαδρομή αυτή του ευρωπαϊκού σχεδίου, η υπερεθνική προοπτική, ήρθε άπειρες φορές αντιμέτωπη με την εθνοκεντρική μυωπική αντιμετώπιση των εξελίξεων, με την συνασπισμένη αντίδραση των άκρων της δεξιάς και της αριστεράς, με την υπόθεση του ενιαίου νομίσματος να μην συνοδεύεται από ενιαία ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική, δημιουργώντας κρίσεις και ευκαιρίες.
Εξήντα χρόνια μετά την ιστορική διακήρυξη του Robert Schuman, για εμάς τους Ευρωπαίους Φεντεραλιστές, η ιστορική διαδρομή από την Ευρώπη των πολέμων και των εθνικισμών, των φασισμών κάθε χρώματος, έχει περάσει στην Ευρώπη της Δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής, της περιφερειακής υπευθυνότητας.Και αυτή η διαδρομή, έστω και αν περνάει μέσα από κρίσεις, δισταγμούς και υπαναχωρήσεις, δημιουργεί βήμα βήμα τις θεσμικές και πολιτικές προσεγγίσεις για περισσότερη, πιο δημοκρατική, συνεκτική και αλληλέγγυα Ευρώπη.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης.Το άρθρο έχει γραφεί για την εφημερίδα ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, στα πλαίσια των δράσεων των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ για την 60η επέτειο από την διακήρυξη του Robert Schuman [ η 9η Μαϊου εορτάζεται ως Ημέρα της Ευρώπης ].
Δημοσιεύθηκε στις 16.5.2010