ΑΡΘΡΟ ΄΄ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ΄΄

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού όπως το ζήσαμε προς τα τέλη της 10ετίας του ΄80 , το ξύπνημα εθνικισμών και αλυτρωτισμών οδήγησε σε αιματηρές συγκρούσεις , ειδικά στον χώρο των Βαλκανίων & των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών.Συγκρούσεις που εξελίσσονταν την στιγμή που στην Ευρώπη κατέρρεαν τα τείχη του διαχωρισμού της, την στιγμή που η Ευρώπη έμπαινε σε μια νέα πορεία της ενοποιητικής της διαδικασίας, ιδιαίτερα δυναμική.


του Γιώργου Ζερβάκη*

Η Ευρώπη μετά το 1989, με τις σεισμικές δονήσεις που η δικιά μας η γενιά έζησε και χαιρέτισε , βρέθηκε ενώπιον μιας ιστορικής συγκυρίας, αναζητώντας τις αναγκαίες πολιτικές ισορροπίες , για να μπορέσει να αποτυπώσει και να εκφράσει το εν εξελίξει ενοποιητικό σχέδιο.Απέναντι σε αυτή την πολιτική πραγματικότητα, πάντα, όπως συμβαίνει σε όλη την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, υπήρξαν δυνάμεις που ήθελαν να προωθήσουν το εγχείρημα αυτό, στην βάση μιας πιο δημοκρατικής, συνεκτικής και υπερεθνικής Ένωσης των Πολιτών της Ευρώπης, αλλά και οι δυνάμεις εκείνες, που προσκολημμένες σε έναν εθνοκεντρικό προσανατολισμό, εκ των πραγμάτων δημιούργησαν αδιέξοδους συμβιβασμούς, που δεν άφησαν στην Ευρώπη να προχωρήσει μπροστά.

Η αναγκαιότητα για ενιαία έκφραση της Ευρώπης μέσα από τις διακυβερνητικές διασκέψεις που οδήγησαν στην Συνθήκη του Maastricht, επέφερε μια αρχική δυναμική στο πεδίο της πολιτικής ένωσης.Η αναγκαιότητα αυτή, συνένωσε κυβερνήσεις χωρών και πολιτικούς ηγέτες με έντονο το φιλοενοποιητικό στοιχείο.Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Βέλγιο, θέλησαν να αποτυπώσουν και να βάλουν την σφραγίδα τους στη νέα θεσμική αρχιτεκτονική της Κοινότητας, Ένωσης πλέον.


Και η πολιτική αυτή πρωτοβουλία , εξελισσόμενη σε μια ιστορική συγκυρία, με τον οραματιστή Ζακ Ντελόρ στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και με την ισχυρή πολιτική βούληση ηγετών όπως οι Κόλ και Μιτεράν, προσέδωσε μια νέα πνοή στο εγχείρημα ενοποίησης του Robert Schuman.

Όμως, ο παγερός ρεαλισμός Βρετανών και λοιπών δυνάμεων του ευρωσκεπτικισμού , ακραίων συντηρητικών , πρώην μελών του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος που πρωτοστάτησαν στην απόρριψη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος με το ’’ Αριστερό Μέτωπο ’’ , κατάφερε να μπλοκάρει , προσωρινά, την αναγκαιότητα εμβάθυνσης των κοινοτικών πολιτικών , δημιουργώντας εστίες κρίσης στο υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο της Ευρώπης.

Από τις ιστορικές στιγμές της 10ετίας του ’90 , ζήσαμε κρίσεις στο κοινοτικό θεσμικό επίπεδο, Διακυβερνητικές Διασκέψεις και Ευρωπαϊκά Συμβούλια που τροφοδότησαν την Ε.Ε. με τις Συνθήκες του Άμστερνταμ, της Νίκαιας, της Λισαβόνας, με την χαμένη ευκαιρία του Ευρωπαϊκού Συντάγματος.Στην διαδρομή αυτή του ευρωπαϊκού σχεδίου, η υπερεθνική προοπτική, ήρθε άπειρες φορές αντιμέτωπη με την εθνοκεντρική μυωπική αντιμετώπιση των εξελίξεων, με την συνασπισμένη αντίδραση των άκρων της δεξιάς και της αριστεράς, με την υπόθεση του ενιαίου νομίσματος να μην συνοδεύεται από ενιαία ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική, δημιουργώντας κρίσεις και ευκαιρίες.
Εξήντα χρόνια μετά την ιστορική διακήρυξη του Robert Schuman, για εμάς τους Ευρωπαίους Φεντεραλιστές, η ιστορική διαδρομή από την Ευρώπη των πολέμων και των εθνικισμών, των φασισμών κάθε χρώματος, έχει περάσει στην Ευρώπη της Δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής, της περιφερειακής υπευθυνότητας.Και αυτή η διαδρομή, έστω και αν περνάει μέσα από κρίσεις, δισταγμούς και υπαναχωρήσεις, δημιουργεί βήμα βήμα τις θεσμικές και πολιτικές προσεγγίσεις για περισσότερη, πιο δημοκρατική, συνεκτική και αλληλέγγυα Ευρώπη.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης.Το άρθρο έχει γραφεί για την εφημερίδα ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, στα πλαίσια των δράσεων των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ για την 60η επέτειο από την διακήρυξη του Robert Schuman [ η 9η Μαϊου εορτάζεται ως Ημέρα της Ευρώπης ].
Δημοσιεύθηκε στις 16.5.2010

ΑΡΘΡΟ ΄΄Ο ΑΠΡΙΛΗΣ ΤΟΥ '67, Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ΄΄

Ο ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΤΟΥ ’67 , Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΚΑΘΑΡΕΣ ΛΥΣΕΙΣ , ΚΑΘΑΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Πριν απο 43 χρόνια, η Ελλάδα τραυματιζόταν από την επιβολή της 7χρονης δικτατορίας.Περίοδος , που επέφερε το έγκλημα της Κυπριακής τραγωδίας, μέσα από τις στάχτες της όμως , ξεκίνησε η Μεταπολίτευση, η πιο ισχυρή, σταθερή, δημοκρατική περίοδος ομαλότητας και ανάπτυξης που γνώρισε η χώρα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η ένταξη της χώρας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, μας έβαλε σε ένα πλέγμα ένωσης διαφορετικών κρατών, που μοιράζονταν κοινές αξίες,οράματα και προοπτικές για ένα κοινό μέλλον.Όμως , παρά το ότι η κορυφαία αυτή οραματική πολιτική πράξη και επιλογή, ΕΥΤΥΧΩΣ , καθορίζει και θα συνεχίσει να καθορίζει την πορεία μας σαν έθνος ,σαν κοινωνία, κάναμε ότι μπορούσαμε για να υπονομεύσουμε το μεγάλο αυτό κεκτημένο.


του Γιώργου Ζερβάκη*

Xωρίς αμφιβολία η διαδικασία αυτή με την εμπλοκή του Διεθνούς Nομισματικού Tαμείου σηματοδοτεί μια νέα, δύσκολη φάση σε ό,τι αφορά το δράμα της ελληνικής οικονομίας. Πέραν των δικών μας αδυναμιών, καθυστερήσεων και παραλείψεων, όλη αυτή η περίοδος αποκάλυψε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο την αδυναμία της Ευρώπης.Μια αδυναμία που κατέδειξε ότι η διακυβερνητικότητα, που αποτελεί έναν εθνοκεντρικό παραμορφωτισμό ,έναν ιδιότυπο εθνικισμό, πέραν των περιοδικών και σημαντικών ενέσεων υπερεθνικότητας, οριοθετεί μια Ένωση που στερείται την αναγκαία οικονομική διακυβέρνηση, όταν στο φιλόδοξο σχέδιο της ΟΝΕ, υπάρχει μόνο το Ν [ Νομισματική ] ενώ λείπουν το Ο [ Οικονομική ] και το Ε [ Ένωση ].
Και όχι μόνο αυτό, κάπου παραμένει ξεχασμένο το όραμα της πολιτικής ένωσης.
Σαράντα τρία χρόνια μετά την κατάλυση των δημοκρατικών και κοινωνικών ελευθεριών του ελληνικού λαού, η προσφυγή σε ένα μηχανισμό που δεν οριοθετεί τον οικονομικό ευρωπαϊσμό, με την εμπλοκή του ΔΝΤ στην καρδιά ενός αποκλειστικά ευρωπαϊκού ζητήματος, δυστυχώς την μόνη εφικτή λύση όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, συνιστά βαθύτατη οπισθοδρόμηση για την χώρα μας, για την κοινωνία μας, για την Ευρώπη που θέλουμε.
Εξέλιξη, που δεν έχει την ίδια ιδιαιτερότητα για την χώρα μας σε σχέση με χώρες του πρώην σοσιαλιστικού κόσμου.Οι χώρες αυτές, βγαίνοντας από τον κάθε είδους απομονωτισμό , έψαχναν την λεωφόρο της ανάπτυξης , όταν εμείς βαδίζαμε σε αυτήν από την 10ετία του ’50.
Έχοντας επιτύχει την ομαλή μετάβαση μας στην πιο σύγχρονη και σταθερή δημοκρατική περίοδο, την ένταξη μας στην ΕΟΚ και στον σκληρό πυρήνα της ΟΝΕ, η ιστορική μας διαδρομή σημαδεύεται σήμερα, από δικά μας λάθη και παραλείψεις από μια αρνητική διόρθωση.
Εδώ που φθάσαμε, με τις αβεβαιότητες και τις υστερήσεις μας να κινούνται εις βάρος μας, η πολιτική διαπραγμάτευση της χώρας προϋποθέτει μια άλλου είδους πολιτική διαχείριση από το πολιτικό σύστημα, όχι μόνο από την κυβέρνηση, βασικά και κύρια λόγω της συμμετοχής μας στην ΟΝΕ.
Και σε αυτή την πολιτική διαδικασία για μια πολύ δύσκολη κατάσταση, απαιτούνται ΚΑΘΑΡΕΣ ΛΥΣΕΙΣ, ΚΑΘΑΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ για τις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις , την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας και όχι συνταγές που δεν θα λύσουν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας [ κατάργηση συλλογικών διαπραγματεύσεων, μείωση μισθών και ημερομισθίων, περιδίνηση σε ένα ατέρμονο κύκλο αποπληθωρισμού, καταστροφής ή μείωσης εισοδημάτων ].
Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, η προσφυγή στο Κοινοβούλιο, που τέτοιες μέρες πρίν από 43 χρόνια καταλυόταν, στις Κοινοβουλευτικές Ομάδες όλων των Κομμάτων και ειδικά εκείνων που έχουν και οφείλουν τώρα, περισσότερο από ποτέ, να αναπτύξουν ένα minimum συναίνεσης πάνω στην ευρωπαϊκή πορεία και προοπτική της χώρας, θα χαράξει ένα ισχυρό , σταθερό σημείο αναφοράς.Ένα σημείο αναφοράς, απαραίτητο και χρήσιμο τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.
Δημοσιεύθηκε στην ΜΕΣΟΓΕΙΟ, 22.4.2010

ΑΡΘΡΟ ΄΄ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ,ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ΄΄

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ , ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Μπροστά σε μια πολλή δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση που περνάμε σαν χώρα, ενώ βρισκόμαστε σε οικονομικό πόλεμο, ο ελληνικός πολιτικός κόσμος, έχει την υποχρέωση να εξηγήσει στο κοινωνικό σύνολο, ότι η δημοσιονομική εξυγίανση , η σταθερότητα είναι αυτά που προέχουν των πελατειακών λογαριασμών.Και κανονικά όλη αυτή η εξήγηση, έπρεπε να είχε γίνει από χρόνια, δεν έγινε και απλά τώρα επιβάλλεται να γίνει, με σαφώς δύσκολους όρους και συνθήκες.Από την ρητορεία οφείλουμε να περάσουμε στο πραγματιστικό όραμα και στην πραγματικότητα, είμαστε υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουμε τις όποιες προεκλογικές ρητορικές και να παραιτηθούμε από τον τρόπο που πολιτευθήκαμε εδώ και μια 30ετία.




του Γιώργου Ζερβάκη*

Εδω που βρίσκονται τα πράγματα, οφείλουμε να πάμε ευθεία σε ένα μονόδρομο, χωρίς παρεκτροπές, να γίνουν όλες εκείνες οι απαραίτητες κινήσεις που θα απαλλάξουν την χώρα από τις χρόνιες και βαθιές αγκυλώσεις και στρεβλώσεις, οδηγώντας την σε μια πορεία εκ βάθρων αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού.
Στην σημερινή οικονομική συγκυρία, που το όποιο χρονοδιάγραμμα περικοπής της σπατάλης μπορεί να κολλήσει στις συνήθεις καλένδες της ελληνικής γραφειοκρατίας, που θέλει μόνο να αναπαραγάγει τον εαυτό της και απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση για να υπερνικηθούν αντιδράσεις από το βαθύ κράτος της γραφειοκρατίας, για να πάψουν να διαιωνίζονται τα προβλήματα, να συσσωρεύονται χρέη , ελλείμματα και κακοδιαχείριση, τρίπτυχο που καλύπτει ο έλληνας φορολογούμενος


Η δέσμευση του προωθυπουργού για έλεγχο ’’ γραμμή - γραμμή του προϋπολογισμού για να βρούμε που υπάρχουν σπατάλες ’’ , οφείλει να μην περνάει κάτω ή πάνω από ορισμένες γραμμές, γιατί το κόστος για κάθε μία τέτοια πορεία μετριέται σε μερικά εκατομμύρια ευρώ.
Στην πορεία της δημοσιονομικής εξυγίανσης, ένα κρίσιμο και μετρήσιμο κριτήριο είναι η αποτελεσματικότητα ως προς τις άμεσες και επιτακτικές ανάγκες του προϋπολογισμού, που σημαίνει αύξηση εσόδων και μείωση δαπανών ώστε σταδιακά μεν, όχι πολύ αργά δε, να βρεθεί η ισορροπία και στη συνέχεια να αντιστραφεί η πορεία.
Το πιο δύσκολο κριτήριο είναι η ουσιαστική επανεκκίνηση της οικονομίας και η προώθηση μεταρρυθμίσεων στη φορολογία, στη δημιουργία επενδύσεων και γενικότερα σε όλο το οικονομικό φάσμα, ώστε να ικανοποιούνται δύο βασικές οικονομικές παράμετροι: η ανάπτυξη και η κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί κακά τα ψέματα ειδικά σήμερα, χωρίς διάχυση του δημιουργούμενου προϊόντος σε όλο το κοινωνικό φάσμα δεν μπορεί να υπάρξει σταθερή και μακροπρόθεσμη αναπτυξιακή πορεία.
Οποιος δεν το παραδέχεται δεν έχει παρά να δει το μέγεθος της συμμετοχής της κατανάλωσης στην ανάπτυξη και τότε θα αντιληφθεί ότι η περιθωριοποίηση και ο αποκλεισμός από την αγορά μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού μόνο προβλήματα προκαλούν.
Η οικονομική πολιτική απαιτεί σύνδεση και συνδυασμό των δύο προαναφερόμενων πλευρών αν θέλει να πετύχει.Γιατί από την μια θα πρέπει να αγγίζουμε υπεύθυνα το λαϊκό αίσθημα, μακρυά από λαϊκισμούς της 10ετίας του ΄80 και από οικονομικούς παραμορφωτικούς εθνοκεντρισμούς του σήμερα, αλλά από την άλλη θα πρέπει να λαμβάνουμε τα μηνύματα των αγορών, οι οποίες παρακολουθούν πολύ στενά το κυβερνητικό έργο και αναλόγως θα προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους η οποία σε πρώτη φάση θα μεταφράζεται στο ύψος του spread, που σε απλά ελληνικά σημαίνει φθηνότερο ή ακριβότερο δανεισμό.
Και το να αγγίξουμε το αίσθημα της Κοινωνίας, να πιάσουμε τον σφυγμό της, σε αυτή την δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση ,χρειάζεται απαραιτήτως κοινωνική ειρήνη ή ακόμα καλύτερα ενεργή συμμετοχή.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.
Δημοσιεύθηκε στην ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, 21.4.2010.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ΄΄

ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ


Πριν απο 30 χρόνια, η ένταξη της χώρας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, μας έβαλε σε ένα πλέγμα ένωσης διαφορετικών κρατών, που μοιράζονταν κοινές αξίες,οράματα και προοπτικές για ένα κοινό μέλλον.Όμως , παρά το ότι η οραματική αυτή πολιτική πράξη , ΕΥΤΥΧΩΣ , καθορίζει και θα συνεχίσει να καθορίζει την πορεία μας στην Ευρώπη και τον κόσμο, εμείς κάναμε ότι μπορούμε για να υπονομεύσουμε το μεγάλο αυτό κεκτημένο.



του Γιώργου Ζερβάκη*

Υπέρογκα ελλείμματα, ραγδαία επέκταση του δημόσιου τομέα με προσλήψεις και εξωφρενικός δανεισμός που επέφερε συσσώρευση χρέους, ήταν τα αρνητικά στοιχεία που στιγμάτισαν την πορεία της χώρας στην καθοριστική μετα-ενταξιακή πορεία της χώρας, απο την 10ετία του '80 και έπειτα.

Ο τρόπος που διογκώσαμε τον ευρύτερο δημόσιο τομέα,η απουσία συγκροτημένης αναπτυξιακής στρατηγικής για την προσέλκυση επενδύσεων,η κάκιστη διαχείριση των κοινοτικών πόρων, των πακέτων Delors, Santer , των διαρθρωτικών πολιτικών, η αδυναμία μας να στηρίξουμε πολιτικές , όπως το πρόγραμμα του 1985 που κατέληξε στην αποπομπή Σημίτη απο το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, η αδυναμία κατ'όνομα μόνο φιλελεύθερων πολιτικών να στηρίξουν τις πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης την περίοδο 1989-1993, η εγκατάλειψη της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης Γιαννίτση, υπο την απειλή του ξεσηκωμού του κρατικοδίαιτου συνδικαλιστικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ επι πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη , η απαξίωση απο κρατικίστικες νοοτροπίες της όποια προσπάθειας των κυβερνήσεων της περιόδου Καραμανλή 2004-2009 για να υπάρξουν αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, για να γίνουν τομές, έπεσαν στο κενό.

Αντιμετωπίσαμε με ελαφρότητα και ανευθυνότητα τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τετραπλασιάσαμε τον σριθμό των εργαζομένων σε αυτόν μέσα σε τρείς 10ετίες και ενω έπρεπε να λαμβάνουμε μέτρα για την συγκράτηση και τον περιορισμό των ελλειμμάτων, εμείς τα διογκώναμε, με αποτέλεσμα, το χρέος μας σαν χώρα, απο 24,6% του ΑΕΠ το 1976 να φτάσει στο 111,3% του ΑΕΠ το 1996, και σήμερα, να προσεγγίζει το 125% του ΑΕΠ.

Μέσα απο αυτή την άφρονα επέκταση των ελλειμμάτων, φθάσαμε για τόκους και χρεωλύσια να καταβάλουμε το 2010, 32,4 δις ευρώ.Και φυσικά, ελλείμματα και χρέη, ξέφευγαν απο κάθε έλεγχο σε προεκλογικές περιόδους, όπως ξέφευγαν και τα έσοδα που μειώνονταν, ενώ αυξάνονταν με γεωμετρική προόδο οι δαπάνες.

Παρά το ότι η χώρα μας, δέχθηκε τις γενναίες κοινοτικές χρηματοδοτήσεις απο τα διάφορα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, απο τα διαρθρωτικά ταμεία της Ε.Ε., εμείς κάναμε ελάχιστα για να μην κατρακυλύσουμε στον δημοσιονομικό κατήφορο, για να εξυγιάνουμε τις οικονομικές δομές της χώρας, για να ενισχύσουμε την αξιοπιστία μας.

Και σήμερα, πλήρωνουμε τις συνέπειες των άφρονων επιλογών και πολιτικών μας.
Και δεν έχουμε περιθώρια να μην κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο, έναν πόλεμο, που ''ίσως'' , κάποιοι πολιτικοί , και μεταξύ αυτών και '' κάποιοι '' υπουργοί, δεν έχουν καταλάβει ότι δεν είναι άσκηση επιστράτευσης, αλλά πραγματική μάχη.


* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.
Δημοσιεύθηκε στην ΜΕΣΟΓΕΙΟ, 4.3.2010

ΑΡΘΡΟ ΄΄ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Η Ε.Ε. ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΤΗΣ΄΄

Μόνη Λύση η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι θεσμοί της στο πρόβλημα της Ελλάδος

Στις οικονομικές εφημερίδες, διαρρέουν οι πληροφορίες ότι ''κάποιοι ή κάποιες'' στο εσωτερικό της κυβέρνησης φέρονται να «φλερτάρουν» με την ιδέα της προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αντί στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η συλλογιστική τους είναι η εξής: «Η Ε. Ε. μάς ζητάει ό, τι και το ΔΝΤ, το οποίο επιπλέον δίνει και λεφτά, σε αντίθεση με τους εταίρους, που αρκούνται σε γενικόλογες πολιτικές δεσμεύσεις».


του Γιώργου Ζερβάκη *

Μπορεί απλά αυτά τα κυβερνητικά στελέχη να «μπλοφάρουν», διαρρέοντας έντεχνα ότι μπορεί η Ελλάδα να προσφύγει μόνη της στο ΔΝΤ, με απώτερο στόχο να ασκήσουν πίεση στους κοινοτικούς εταίρους ώστε να επισπεύσουν τις αποφάσεις τους για το σχέδιο διάσωσης.

Εάν όμως, υπάρχουν σκέψεις στην κυβέρνηση που πιστεύουν, ότι είτε η Ε. Ε. αναλάβει τη διάσωση της Ελλάδας είτε το ΔΝΤ είναι το ίδιο, ίσως μάλιστα το ΔΝΤ να υπερέχει, ως επιλογή, στα σημεία, τότε, αγνοούν πιθανόν την εμπειρία των κρατών της Κεντρικής-Ανατολικής Ευρώπης που υποχρεώθηκαν να προσφύγουν στο ΔΝΤ το 2008 προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η Λεττονία υποχρεώθηκε να μειώσει κατά 20% τους μισθούς και τις συντάξεις και να περικόψει δραστικά, έως και κατά 40%, τις κοινωνικές δαπάνες.Το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε κατά 24% τα δύο τελευταία χρόνια και η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 23%.
Στη Ρουμανία ήδη απολύθηκαν οι πρώτοι 3.500 δημόσιοι υπάλληλοι από τους 100.000 που έχει υποσχεθεί η χώρα στο ΔΝΤ, ενώ το ΑΕΠ της συρρικνώθηκε κατά 15% πέρυσι.



Μια συμφωνία με το ΔΝΤ μπορεί να μην έχει κατ’ ανάγκην τα ίδια αποτελέσματα στη χώρα μας, αλλά θα είναι το ίδιο σκληρή. Μια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να είναι πιο σκληρή από όσες συνάψαμε -και παραβιάσαμε- μέχρι σήμερα, αλλά θα είναι λιγότερο αυστηρή σε σχέση με το ΔΝΤ.

Το πολιτικό σύστημα θα μπορέσει πιθανότητα μπορεί να διαχειριστεί ευκολότερα τις κοινωνικές αντιδράσεις μιας συμφωνίας με την Ε. Ε. από ό, τι μιας αντίστοιχης με το ΔΝΤ.

Η Ελλάδα έχει μια επιλογή, και οικονομικά και πολιτικά, η λύση πρέπει να είναι μόνο ευρωπαϊκή. Το εάν σκέφτονται ορισμένοι το δίλημμα « τι ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, τι Διεθνές Νομισματικό Ταμείο » , είναι τόσο γραφικό όσο και επικίνδυνο.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.
Δημοσιεύθηκε, ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, 2.3.2010

ΑΡΘΡΟ ΄΄ΑΠΛΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ΄΄

ΑΠΛΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ


Σε μια περίοδο , που η ελληνική οικονομία, ο ελληνικός δημόσιος τομέας, πλέον δεν μπορούν να κρύψουν τις χρόνιες παθογένειες τους, αρκούν ορισμένα βασικά και εύκολα μέτρα, πέραν της μείωσης των υπερβολικών επιδομάτων που λαμβάνουν διάφορες ομάδες εργαζόμενων του δημόσιου τομέα [ πχ τελωνειακοί ] για να δούμε να μειώνεται αυτό το υπερτροφικό τέρας που μας έφερε ελλείμματα, χρέη,

του Γιώργου Ζερβάκη*


1] Κρατικά αυτοκίνητα.

Μετά απο 4 μήνες απο την αλλαγή κυβέρνησης στην χώρα μας, απο τα 25.000 κρατικά αυτοκίνητα που υπάγονται στο υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης , έχουν αποσυρθεί μόνον 107.Δεν χρειάζεται να πανυγηρίσει κανείς για αυτό, όταν υπάρχει τέτοια έκταση χρήσης κρατικών αυτοκινήτων με τα αντίστοιχα έξοδα.
Σας υπενθυμίζω, ότι ο στόλος των κρατικών αυτοκινήτων είναι 44.000 , που μεταφέρουν μεταξύ άλλων, τους '' έχοντες '' και '' κατέχοντες '' του ευρύτερου δημοσίου τομέα.

2] Υπάρχει μια πληθώρα πρακτικών που αποτελούν τροχοπέδη στο να πάμε μπροστά:
παρά τις εξαγγελίες που έχουν ακουστεί κατα καιρούς , δεν έχει καταργηθεί ο εξώφθαλμα διάτρητος και διαβλητός θεσμός των λεγόμενων «συμβάσεων έργου» στο Δημόσιο.Τι έγινε ; Απλά αφέθηκε στη βούληση κάθε υπουργού ή κάθε δημάρχου αν θα προσφεύγει σε αυτόν.




3] Ενώ διαπιστώνονται ελλείψεις σε υπηρεσίες του Δημοσίου, και σε άλλες υπάρχει υπερπληθώρα , τα συνδικάτα συζητούν ανεύθυνα για νέες προσλήψεις, ενω ο νόμος περί μετατάξεων, εξακολουθεί να διατηρείται στο ψυγείο.

Ένα παράδειγμα είναι τα δημόσια νοσοκομεία, που ακούω τους συνδικαλιστές της υγείας να δηλώνουν ότι «πρέπει» να γίνουν προσλήψεις νοσηλευτών.Και αναρωτιέμαι γιατί , όταν περίπου οι μισοί νοσηλευτές που έχουν προσληφθεί τα τελευταία χρόνια έχουν αποσπασθεί σε άσχετες, διοικητικές θέσεις ;

Επιμένω στον πολύπαθο χώρο της Υγείας , με το φαινόμενο να διορίζονται υποδιοικητές σε όλα τα κρατικά νοσοκομεία και ανα δυο υποδιοικητές στις επτά Περιφέρειες Υγείας, πρόσωπα μάλλον με διακοσμητικό ρόλο. Ενω θα μπορούσαν να μην υπάρχουν όλες αυτές οι αμοιβόμενες θέσεις σε όλα τα κρατικά νοσοκομεία , αλλά η ευθύνη παρακολούθησης των οικονομικών του ΕΣΥ και των άλλων παθογενειών να ανατεθεί σε Ειδικό Γραμματέα με σχετική εμπειρία.

Στον τομέα της παιδείας, γιατί εξακολουθούμε να μιλάμε για προσλήψεις εκπαιδευτικών, όταν η ίδια η υπουργός Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου έχει δηλώσει ότι περίπου 10.000 [ ναι, 10.000 !!!!!!!! ]εκπαιδευτικοί έχουν αποσπασθεί εκτός αιθουσών διδασκαλίας, ενώ για να καλυφθούν οι ανάγκες διδακτικού έργου χρειάζονται μόνον 5.000 εκπαιδευτικοί;

Απλά ερωτήματα, που η κυβέρνηση που έχει την ευθύνη αλλά και εν γένει το πολιτικό σύστημα, τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να τοποθετηθούν, να προτείνουν και να δώσουν λύσεις , με μέτρα που θα περιορίσουν την σπατάλη στον δημόσιο τομέα


* Ο κ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΡΒΑΚΗΣ είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.
Δημοσιεύθηκε στην ΜΕΣΟΓΕΙΟ, 24.2.2010

ΑΡΘΡΟ ΄΄ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Ε.Ε.΄΄

Εκλογή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Η τύχη μιας πολιτικής πρωτοβουλίας
τ. Γιώργου Ζερβάκη *



Πρόσφατα, ο έγκριτος συνταγματολόγος και π. ευρωβουλευτής κ. Δημήτρης Τσάτσος, αναφερόμενος στο θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, επεσήμανε, ότι « στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημόσιος διάλογος για τα θέματα που ανακύπτουν παρά μόνο δημόσια αντιπαράθεση γύρω από τα πρόσωπα ».
Το ζήτημα της δημοκρατίας είναι ένα μεγάλο θέμα , άμεσα συνδεδεμένο με το ενδιαφέρον των Πολιτών για τα κοινά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η δημοκρατική νομιμοποίηση στο κοινοτικό περιβάλλον, αποτελούσε πολιτικό στόχο που περιλαμβάνονταν πάντα στην agenda των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών, από τα δύσκολα χρόνια που οδήγησαν από τις καταστροφές,τον διχασμό και τους εθνικισμούς, στην κοινή ευρωπαϊκή πορεία.Πέρασαν 21 χρόνια, από την συγκρότηση σε σώμα της 1ης Ευρωπαϊκής Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης το 1958, μέχρι την 1η άμεση εκλογή των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1979, στρατηγική απαίτηση των Φεντεραλιστών.Και 30 χρόνια μετά ,παραμονές των εκλογών του Ιουνίου του 2009, τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα παραμένουν μάλλον σε υβριδιακή κατάσταση , ούτε καν με ομοιόμορφη εκλογική διαδικασία δεν ψηφίζονται τα μέλη του σε όλα τα κράτη-μέλη όπως ζητάει για περισσότερα εδώ και χρόνια το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,και βέβαια κάθε άλλο παρά έχει εδραιωθεί μεταξύ των Πολιτών μια συνείδηση επιλογής της ευρωπαϊκής πολιτικής ομάδας της προτίμησης τους και πολύ περισσότερο ταύτισης με αυτήν στη βάση ιδεών,προγραμμάτων και προτεραιοτήτων ευρωπαϊκής κλίμακας.

Η κατάθεση διακριτικής πολιτικής πρότασης από τον π. πρωθυπουργό κ. Κώστα Σημίτη, σε σχέση με την ανάδειξη πολιτικής υποψηφιότητας για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, πρόταση που διαφοροποιείται από την άχρωμη εγχώρια θέση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, όπως και η κοινή διακήρυξη των 8 π. σοσιαλδημοκρατών πρωθυπουργών [ ο Γερμανός π. καγκελάριος Σρέντερ, και οι π. πρωθυπουργοί της Γαλλίας Ζοσπέν, της Ισπανίας Γκονζάλες, της Πορτογαλίας Σοάρες, της Αυστρίας Βρανίτσκι, της Ελλάδος Σημίτης, της Πολωνίας Κβασνιέφσκι, της Φινλανδίας Λιπόνεν ] η οποία διαφοροποιείται από την άχρωμη και άνευρη πολιτικά θέση του ΕΣΚ να μην προτείνει μια εναλλακτική πολιτική προσωπικότητα απέναντι σε αυτήν του κ. Μπαρόζο – τον οποίον υποστηρίζουν οι σοσιαλιστές πρωθυπουργοί Βρετανίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας – προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό την απουσία ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης και αντιπαράθεσης από πλευράς της σημερινής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας για την Ευρώπη , για τον αναγκαίο προσανατολισμό της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Τόσο η διαφοροποίηση του κ. Σημίτη , όσο και η αποτύπωση της κοινής διακήρυξης των «8» , εάν έμπαινε στην agenda των σοσιαλιστικών κομμάτων, θα προκαλούσε το ενδιαφέρον των Πολιτών για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, θα μπορούσε και να προκαλέσει άλλου είδους εξελίξεις, θα βοηθούσε στο να υπάρξει μια πανευρωπαϊκή συζήτηση, θα έδινε ώθηση στην περαιτέρω ουσιαστική θεσμική λειτουργία των υπερεθνικών ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων, θα τροφοδοτούσε την στάσιμη δεξαμενή του ευρωπαϊκού ενοποιητικού σχεδίου με προτάσεις απτού πολιτικού οραματισμού.
Η διακήρυξη των <<8>> π. πρωθυπουργών , επιχείρησε να θέσει, χωρίς ανταπόκριση όμως από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα , διακριτό πολιτικό πλαίσιο έναντι στην υποψηφιότητα Barroso, και αναφέρει τις ιστορικές ευθύνες της ηγεσίας των σοσιαλιστών απέναντι στις ιστορικές ευρωπαϊκές επιλογές.
Ο π. πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Μάριο Σοάρες, χαρακτήρισε την επιλογή Barroso, από σοσιαλιστές ηγέτες, ως << επιλογή που υπερβαίνει τη δυνατότητα κατανόησης μου, ως επιλογή πολιτικής αυτοκτονίας του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος>>.

Και όμως, αυτή η πρωτοβουλία, που αποτύπωνε την προσδοκία πολλών , των Ιταλών του Δημοκρατικού Κόμματος, των Γάλλων Σοσιαλιστών, των Νέων Σοσιαλιστών, να υπάρξει μια υποψηφιότητα του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, που ήταν και η μόνη ευρωπαϊκή διαφοροποίηση απέναντι στην πολιτική κυριαρχία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και στην προεκλογική εκστρατεία των ευρεωκλογών, ενταφιάσθηκε στην ουσία, από το ίδιο το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και την ηγεσία του.
Οι ευρωεκλογές πέρασαν, όμως , πολιτική,ουσιαστική ,πειστική εξήγηση στο γιατί δεν υπήρξε καθαρή θέση πάνω στο μείζον αυτό ζήτημα, δεν υπήρξε.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και πρώην Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης , εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης.Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ.Δημοσιεύθηκε στις 5.1.2010.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ΄΄

Συζήτηση για τον κοινοτικό προϋπολογισμό
Του Γιώργου Ζερβάκη *

Στις ευρωπαϊκές εκλογές που ανέδειξαν το νέο αναβαθμισμένο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της περιόδου 2009-2014 , υπο άλλες συνθήκες θα έπρεπε ο πολιτικός κόσμος, να συζητά για τα όσα δρομολογήθηκαν κατά την διάρκεια της προηγούμενης ευρωκοινοβουλευτικής περιόδου ,για τα διακυβεύματα της επόμενης μέρας στο κοινοτικό θεσμικό σύστημα.
Ένα από αυτά ,είναι και το ζήτημα του κοινοτικού προϋπολογισμού.Σήμερα, στην Ε.Ε. είμαστε « 27 » χώρες και ξοδεύουμε για τον κοινοτικό προϋπολογισμό λιγότερο από το 1% του συλλογικού μας πλούτου, πάνω-κάτω όσα ξοδεύαμε και όταν τα κράτη-μέλη ήταν « 15 ». Μόνο και μόνο αυτή η διαπίστωση δείχνει γιατί η έκθεση Böge που συζητήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την κοινοβουλευτική περίοδο που πέρασε, αποτελεί ένα από τα βασικά πολιτικά διακυβεύματα της Ευρώπης για την επόμενη πενταετία.
Κρίσιμα είναι τα θέματα που πρέπει να απαντήσουμε: Πόσα χρήματα και για ποιες πολιτικές; Πού βάζουμε το όριο, τον πήχη των φιλοδοξιών μας; Και σε αυτή την συγκυρία, αυτή την φορά θα πρέπει να τεθούν όλα τα ζητήματα επι τάπητος , χωρίς κανένα προαπαιτούμενο και η συζήτηση θα πρέπει να ξεκινήσει από μηδενική βάση.
Σε αυτή την μεγάλη διαπραγμάτευση, θα υπάρξουν δύο σημαντικές δυσκολίες :
- η πρώτη είναι ότι τώρα είμαστε φυσικά περισσότεροι από κάθε άλλη φορά που έγινε ανάλογη διαπραγμάτευση, και
- η δεύτερη δυσκολία είναι ότι, δυστυχώς, αυτή η διαπραγμάτευση γίνεται όταν έχει κλείσει ο κύκλος των παχιών αγελάδων και καθώς μας έχει χτυπήσει σοβαρά η οικονομική κρίση.
Παρόλα αυτά όμως, η διαπραγμάτευση που ξεκίνησε την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, με την πολύ ρεαλιστική προσέγγιση του Γερμανού ευρωβουλευτή Reimer Böge, Προέδρου της Επιτροπής Προϋπολογισμών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θα πρέπει να επιβεβαιώσει τρία βασικά αξιακά για την Ευρώπη προαπαιτούμενα:
- πρώτον, ότι το μέλλον της γεωργίας στην Κοινότητα και μετά το 2013 πρέπει να είναι εξασφαλισμένο,
- δεύτερον, ότι η αρχή της συνοχής και της αλληλεγγύης ανάμεσα στα κράτη μέλη δεν θα πρέπει να έχει τέλος, και
- τρίτον, ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για μία έξυπνη ανάπτυξη.
Ο προϋπολογισμός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την επόμενη χρονιά θα έχει τρία νέα στοιχεία. Θα είναι μια χρονιά στην οποία θα έχουμε ένα νέο Γενικό Γραμματέα, θα είναι μια χρονιά που η Ε.Ε. θα λειτουργή πλέον με τη νέα Συνθήκη της Λισαβόνας και με δύο νέους κανονισμούς υπηρεσιακής κατάστασης, για τους βουλευτές και τους κοινοβουλευτικούς βοηθούς.
Με πολλές τροπολογίες στις νέες εξελίξεις που απεικονίζει η έκθεση Maňka της Σοσιαλιστικής Ομάδας ,η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπόρεσε να απεικονίσει αυτές τις καινούργιες δυναμικές σε βασικές προτεραιότητες, στην κορυφή των οποίων βρίσκεται η έμφαση στο νομοθετικό έργο, με το Κοινοβούλιο να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό όταν ασκεί τις νομοθετικές του δραστηριότητες, και το απαιτούμενο της απόδειξης ότι μπορούν να κινηθούν οι πόροι του Κοινοβουλίου στα σημεία εκείνα που θα κάνουν την διαφορά.
Τέλος, για να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε την πορεία υλοποίησης των μεγάλων σχεδίων για να λειτουργήσουν ομαλά και να αξιολογηθούν όπως πρέπει, πρέπει να ενισχυθεί ουσιαστικά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως επίσης και κάθε προσπάθεια η οποία σε καιρούς κρίσης δείχνει στον Ευρωπαίο φορολογούμενο πολίτη ότι αυτό το κοινό σπίτι ξοδεύει ορθολογικά αυτά που χρειάζεται για να κάνει καλύτερα τη δουλειά του.
Αυτά , και άλλα πολλά, είναι τα σημαντικά ζητήματα, τα οποία χρήζουν ουσιαστικής διαβούλευσης από τα κοινοτικά θεσμικά όργανα, αλλά κύρια από τους ευρωβουλευτές και τα εθνικά πολιτικά κόμματα που ανήκουν, τις εθνικές και περιφερειακές αρχές , ζητήματα που θα πρέπει να συζητώνται ενώπιον των Ευρωπαίων Πολιτών.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και πρώην Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης , εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης.Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ.Δημοσιεύθηκε στις 16.12.2009.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΄΄

Οι Βρετανοί Συντηρητικοί και η ευρωπαϊκή τους απομόνωση
τ. Γιώργου Ζερβάκη *


Ένα και πλέον μήνα πρίν από την διεξαγωγή των ευρωπαϊκών εκλογών, ο ηγέτης των Βρετανών Συντηρητικών Ντέϊβιντ Κάμερον, ανακοίνωσε ότι οι ευρωβουλευτές του κόμματος του, δεν θα συμμετέχουν πλέον στην πολιτική ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, του μεγαλύτερου πολιτικού σχηματισμού στην Ε.Ε. και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εδώ και μια 15ετία.
Έπειτα από 4 χρόνια, οι Βρετανοί Συντηρητικοί , υλοποίησαν την υπόσχεση τους και δημιούργησαν νέα πολιτική ομάδα, αυτής των << Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών >> στο Ημικύκλιο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία θα κινείται προς τα άκρα του ευρωπαϊκού σκεπτικισμού ως προς την υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.Και σε αυτή την αδιέξοδη στάση τους, έχουν την συμμετοχή των ομοφοβικών υπερσυντηρητικών βουλευτών του Πολωνικού κόμματος << Νόμος και Δικαιοσύνη >>, αυτών του Τσέχικου Δημοκρατικού Κόμματος όπως και πέντε ακόμα κομμάτων με ένα ευρωβουλευτή έκαστο, κάτι που υποδηλώνει τις εύθραυστες ισορροπίες εντός της ομάδας.
Οι Βρετανοί Συντηρητικοί, πραγματοποιούν μια μεγάλη πολιτική στροφή, εγκαταλείποντας την παραδοσιακή θέση 20 και πλέον ετών, που τους ήθελε με τις γνωστές ιδιαιτερότητες στο κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής και πλέον δηλώνουν ξεκάθαρα, ότι δεν μπορούν να συμμετέχουν σαν ευρωσκεπτικιστές στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το οποίο έχει φεντεραλιστικό προσανατολισμό για το αύριο της Ευρώπης.
Στην εποχή της κυριαρχίας της Θάτσερ, η εχθρότητα στην ευρωπαϊκή ενοποίηση ενσωματώθηκε στον τρόπο σκέψης των Βρετανών Συντηρητικών, αλλά η εξαγωγή του ευρωσκεπτικισμού περιοριζόταν στην κατοχύρωση των εξαιρέσεων της Βρετανίας από τις πτυχές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Σήμερα, ο Κάμερον δεν απειλεί απλά να αποσύρει την Βρετανία από την Ε.Ε. αλλά φιλοδοξεί να ηγηθεί ενός μετώπου ακραίων ευρωσκεπτικιστών.
Το να οδηγήσει ο Κάμερον την Βρετανία στο περιθώριο των κοινοτικών εξελίξεων είναι η μια πλευρά του νομίσματος της πολιτικής του.Η άλλη πλευρά όμως, το να απειλεί να τινάξει στον αέρα την Συνθήκη της Λισαβόνας όπως υπόσχεται , είναι μια επικίνδυνη προοπτική για την Ευρώπη.Οι ηγέτες της ενωμένης Ευρώπης, εδώ και μια 10ετία σχεδιάζουν, επανασχεδιάζουν και επαναδιατυπώνουν όρους μιας κοινής συμφωνίας με τελικό στόχο την διαμόρφωση νέου πλαισίου λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών.Έγινε η προσπάθεια για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα η άδοξη κατάληξη του οποίου με ευθύνη των εθνικών κυβερνήσεων οδήγησε στην Συνθήκη της Λισαβόνας και σήμερα ο ηγέτης των Βρετανών Συντηρητικών απειλεί να καταστρέψει την φιλόδοξη αυτή προσπάθεια.


Οι Βρετανοί Συντηρητικοί και ο ηγέτης τους κ. Κάμερον [τον οποίον αρέσκονται «κάποιοι» να τον επικαλούνται και στην Ελλάδα δειλά-δειλά] , απειλούν να εκτρέψουν από τις ράγες του το τρένο της ευρωπαϊκής ενοποίησης.Και η απόφαση αποχώρησης από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που εκπροσωπεί το κύριο και ιστορικό ρεύμα της πολιτικής εκπροσώπησης των χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων στο ευρωκοινοβούλιο ήταν μια απόφαση προς την κατεύθυνση αυτή.
Στην Βρετανία, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ήταν κάτι περισσότερο από καταστροφικά,και από αυτά δεν διακυβεύεται απλά τον επόμενο χρόνο μια δημοκρατική εναλλαγή μεταξύ δυο κομμάτων εξουσίας, αλλά οι ίδιες οι σχέσεις του Λονδίνου με τις Βρυξέλλες και κατ’επέκταση η πορεία της Ε.Ε. , μια που ενδεχόμενη ρήξη θα επηρεάσει συνολικά το θεσμικό οικοδόμημα.
Χαρακτηριστικό της αλλαγής πολιτικής των Βρετανών Συντηρητικών ως προς την Ευρώπη, αποτελεί το γεγονός ότι, ο Ντάν Χάναν, ευρωβουλευτής, που υποστηρίζει μεταξύ άλλων την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε. και συμμετοχή της μόνο στην Κοινή Αγορά, ακολουθώντας το πρότυπο της Νορβηγίας, εδώ και μια 10ετία πιέζει για την δημιουργία ανεξάρτητου συντηρητικού κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Η απόφαση των Βρετανών Συντηρητικών για την αποχώρηση τους από την οικογένεια των ευρωπαίων χριστιανοδημοκρατών, είναι ένα αμφιλεγόμενο εγχείρημα, που δεν θα έχει μακροπρόθεσμα οφέλη τόσο για τους ίδιους, όσο και για την Βρετανία.Η νέα πολιτική ομάδα Συντηρητικών και Μετταρυθμιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί ένα εύθραυστο πολιτικό κράμα , με διαφορετικές και πολλές φορές αντικρουόμενες θέσεις , θέσεις που η ίδια βρετανική κοινωνία, με την ιδιαίτερη στάση της απέναντι της Ευρώπης δεν θα της αποδέχεται.
Από μια άλλη οπτική, η μη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, μειώνει σημαντικά την επιρροή της Βρετανίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθώς αναδεικνύεται το παράδοξο, να εκφράζεις αντίθεση στον φεντεραλισμό και στην ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της Ε.Ε. , αλλά να μην συμμετέχεις στις πολιτικές δομές που λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης.

Οι αντιδράσεις που προκάλεσε η απόφαση αυτή ήταν χαρακτηριστικές σε όλη την Ευρώπη, με τον τότε πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Χάνς-Γκέρτ Πέτεριγνκ να δηλώνει ότι ΄΄ ο Κάμερον διέπραξε ένα μεγάλο σφάλμα με την αποχώρηση του από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ΄΄, ενώ σε αποδοκιμαστικό σχόλιο των Financial Times επισημαίνεται ότι ΄΄ ο κ. Κάμερον ενδεχομένως να ισχυριστεί ότι ενεργεί βάσει των όσων επιτάσσει η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Βρετανίας.Στην πράξη,όμως,θέτει σε κίνδυνο την επιρροή της Βρετανίας σε μέτωπα και αποφάσεις διεθνούς ενδιαφέροντος.Εάν η Βρετανία καταστεί περιφερειακός παίκτης στην Ε.Ε. , τότε το Λονδίνο δεν θα χάσει μόνο στις Βρυξέλλες-αλλά και στην Ουάσιγκτον- καθώς η <<ειδική σχέση>> βασίζεται στο γεγονός ότι η Βρετανία αποτελεί ένα απαραίτητο εξάρτημα στην ήπειρο της ΄΄.

Απο την άλλη πλευρά, απόψεις ευρωσκεπτικιστικές, υπερθεματίζουν της ενέργειας αυτής, όπως το σχόλιο της Daily Telegraph που κάνει λόγο για ΄΄ ευπρόσδεκτη εξέλιξη, από πολλές απόψεις ΄΄.
Η νέα πολιτική agenda των Βρετανών Συντηρητικών, τους μετακινεί από τον ευρωσκεπτικισμό που οικοδόμησαν επι της πρωθυπουργίας Θάτσερ και ο οποίος όμως πάντα περιελάμβανε την Βρετανία στο κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων, σε ένα ιδιότυπο ακραίο, ευρω-εξτρεμισμό , που με την αποχώρηση τους από την συνεκτική παράταξη των παραδοσιακών κεντροδεξιών κομμάτων της ευρωπαϊκής οικογένειας, απομονώνει όχι μόνο τους ίδιους αλλά και ολόκληρη την Βρετανία.


* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και πρώην Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης , εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης.Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΚΗΡΥΞ.Δημοσιεύθηκε στις 15.12.2009

ΑΡΘΡΟ ΄΄ Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΑ ΄΄

Η πρόκληση για την Ελληνική Κεντροδεξιά
τ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΕΡΒΑΚΗ *


Μετά την πρόσφατη βαριά πολιτική ήττα , η ελληνική κεντροδεξιά , προχωρά σε μια διαδικασία που έχει σαν βασικά απαιτούμενα να αναδείξει μια ηγεσία που να συνθέτει πολιτικά και κοινωνικά , που να συλλαμβάνει τα μηνύματα των διεθνών και ευρωπαϊκών εξελίξεων , να τα διαχέει στην Κοινωνία και να αποκωδικοποιεί τα δικά της μηνύματα, να τα αναλύει με όρους ελεύθερης, ανοικτής πολιτικής σκέψης , να αναδεικνύει νέες πολιτικές προτεραιότητες.Και με αυτή την λογική, οι εξελίξεις σε μια παράταξη που ήταν και θα κριθεί αν μπορεί να συνεχίσει να είναι κυβερνώσα, ενδιαφέρουν το πολιτικό σύστημα, εμάς τους Πολίτες.

Η διαρκής ανάλυση των μεγάλων ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων που ξεκίνησαν πριν από 20 χρόνια, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η ανάπτυξη πολιτικού προβληματισμού που οδηγεί σε πολιτικοκοινωνικές αλλαγές, οφείλουν να είναι εκείνα τα στοιχεία που θα δώσουν στην σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση την δυνατότητα να επαναφέρει την ευρύτητα της πολιτικής και ιδεολογικής της ταυτότητας , που θα στηρίζεται στην διάχυση της στην κοινωνία και όχι στην φοβική αντίδραση και στον ιδεολογικό περιορισμό, μια πολιτική agenda που θα αναλύει με όρους σύγχρονης πολιτικής σκέψης και όχι εθνοκεντρικής αντίληψης τις δυναμικές ανακατατάξεις που συντελλούνται στον κόσμο, στην Ευρώπη.

Η agenda για την επόμενη ηγεσία της κεντροδεξιάς στην χώρα μας οφείλει να είναι συγκεκριμένη : πως η παράταξη αυτή, θα εκσυγχρονίσει δομές, λειτουργίες και νοοτροπίες, θα καταφέρει να συμβαδίσει με τον βηματισμό των ιστορικών κεντροδεξιών, χριστιανοδημοκρατικών ευρωπαϊκών κομμάτων, ενσωματώνοντας τον παγιωμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό του Κων/νου Καραμανλή της μεταπολιτευτικής περιόδου, τα θετικά αιτήματα του φιλελευθερισμού του Κώστα Μητσοτάκη , χωρίς καμία φοβικότητα τα εκσυγχρονιστικά βήματα του Κώστα Σημίτη , τα θετικά της κυβερνητικής θητείας του Κώστα Καραμανλή.

Ανανεώνοντας την σχέσης αντιπροσώπευσης με τους πολίτες , με ηγεσία που θα αναδείξει το νέο πολιτικό προσωπικό, που θα έχει έναν διαρκή, αξιόπιστο διάλογο με την Κοινωνία, με ένα πλαίσιο αρχών που θα πηγάζει από σύγχρονες και καθαρές πολιτικές αναφορές, επενδύοντας το με κοινωνικά, περιβαλλοντικά αιτήματα , δίνοντας το στίγμα σε όλη την κοινωνία, ότι υπάρχει δυναμικό που μπορεί να προσφέρει, και όχι να αφήσει έναν μουχλιασμένο και αραχνιασμένο κομματικό μηχανισμό που ανανεώνει σε θέσεις τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, με κλειστές πολιτικές κάστες που έχουν κουραστεί και έχουν κουράσει.

Η αλλαγή ηγεσίας αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για να ξαναγραφεί καθαρά η πολιτική agenda της κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, για σαρωτικές αλλαγές όχι σε επίπεδο ανούσιων συναλλαγών , αλλά σε επίπεδο προσώπων, πολιτικής σκέψης και λόγου, οργανωτικών δομών, πρακτικών , συμμετοχών, μετατρέποντας μια βαριά πολιτική ήττα σε πλεονέκτημα.

Οι αλλαγές αυτές είναι αναγκαίες για να ανασυγκροτήσουν όχι απλά ένα πολιτικό κόμμα, αλλά έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο , βγάζοντας τον από την αδράνεια, τον συμβιβασμό , να μπορέσει να δημιουργήσει , να εμπνεύσει, να επανιδρύσει.Και σε αυτή την επανίδρυση, αν χρειαστεί , όλα μπορούν να αλλάξουν , από τα πρόσωπα, έως τα σύμβολα και το όνομα.


* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και π. Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης και εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης.
Οι απόψεις είναι αυστηρά προσωπικές, και εντάσσονται στην πρωτοβουλία ανοικτού διαλόγου της εφημερίδας «ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ» για την διαδοχή στη Νέα Δημοκρατία.
Δημοσιεύθηκε στις 28.11.2009.