Chania Blogs

View My Stats

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ ΚΑΙ ΙΡΛΑΝΔΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΄΄ [ 6.8.2008 ]


Συνθήκη της Λισαβόνας και Ιρλανδικό Δημοψήφισμα
Του Γιώργου Ζερβάκη *


Απο της ιδρύσεως των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με την ιδρυτική συνθήκη της Ρώμης , οι πολιτικές που έχουν διαμορφώσει και όλες οι μετέπειτα αναθεωρητικές Συνθήκες ανταποκρίνονται στα όσα επέλεξαν σε ελεύθερες εθνικές και ευρωπαϊκές εκλογές , οι Πολίτες της Ευρώπης.

Η μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας που υιοθετήθηκε απο τα ΄΄27΄΄ κράτη μέλη τον Δεκέμβριο του 2007 , αποτελεί μιας περιορισμένης σημασίας επιβεβαίωση της ευρωπαϊκής πορείας των χωρών μας , δεν μεταβάλλει κατά ουσιώδη τρόπο την ενωσιακή θεσμική αρχιτεκτονική , αλλά κάνει μια στοιχειώδη απλούστευση του μέσα απο πολυάριθμες τροποποιήσεις των ιδρυτικών συνθηκών.

Μέσα απο ένα γενικότερο προβληματισμό ετών που σχετίζεται με την απουσία πολιτικού οραματισμού ικανού να συγκινήσει τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων Πολιτών , δηλαδή ΄΄ την διεύρυνση της λαϊκής υποστήριξης προς την διαδικασία ολοκλήρωσης , γιατί μια Ευρώπη χωρίς Ευρωπαίους δεν είναι βιώσιμη ούτε διατηρήσιμη ως πολιτικός παράγοντας ΄΄ όπως λέει ο π. Πρωθυπουργός της Ισπανίας και επικεφαλής της Ομάδας Προβληματισμού για το μέλλον της Ε.Ε. Φελίπε Γκονζάλες , και την δημαγωγία παρούσα , η Ιρλανδία με το δημοψήφισμα της έρχεται να καθυστερήσει την ενεργοποίηση μιας Συνθήκης, η οποία ναι μεν δεν πλησιάζει τις φεντεραλιστικές προσεγγίσεις , όμως περιλαμβάνει μια σειρά πολιτικών θεσμικών εργαλείων για να αντιμετωπίσει την αδυναμία αποτελεσματικής απάντησης στα διλήμματα των Πολιτών της.

Έτσι η Ευρώπη βυθίζεται σε μια νέα θεσμική κρίση ,γιατί, 862.415 Ιρλανδοί πολίτες είπαν «ΟΧΙ» σε ένα κείμενο το οποίο δεν είχαν διαβάσει ούτε είχαν κατανοήσει.Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι με το «ΟΧΙ» οι Ιρλανδοί αποτελούν κράτος ευρωσκεπτικιστών , καθώς μόνο δυο μικρά συνασπισμένα κόμματα διαμαρτυρίας ένα της άκρας δεξιάς και ένα της αριστεράς είναι εντελώς αντίθετα με την ευρωπαϊκή ιδέα.Ο μεγαλύτερος εχθρός αποδείχθηκε η απάθεια του μέσου Ιρλανδού ( κατά κανόνα φιλοευρωπαίου ) που δεν πήγε να ψηφίσει.

Ενω στην Ιρλανδική Βουλή πέντε κόμματα τάχθηκαν υπέρ της Συνθήκης με αποτέλεσμα 156 βουλευτές να ταχθούν υπέρ και 10 κατά , στο δημοψήφισμα με τους μισούς Ιρλανδούς που είχαν δικαίωμα ψήφου να πηγαίνουν στην κάλπη και απο αυτούς το 53,4% ψήφισε «ΟΧΙ» με άγνοια για το ουσιαστικό περιεχόμενο του κειμένου επι του οποίου κλήθηκε να ψηφίσει την αποδοχή ή την απόρριψη.


Μια ανομοιογενής και ετερόκλητη συμμαχία των πολιτικών άκρων , αποτελούμενη απο τους αντικαπιταλιστές του Σιν Φέϊν , του πολιτικού σκέλους του ΙΡΑ , τους καθολικούς συντηρητικούς που μάχονται κατά των αμβλώσεων , δυο μικρά κόμματα διαμαρτυρίας , χωρίς να συμφωνούν ως προς την ουσία του ζητήματος ΄΄ Ποιά Ευρώπη ΄΄ , παραπλάνησαν ένα εκλογικό σώμα έχοντας στο πίσω μέρος της σκέψης τους φοβικά εθνικά σύνδρομα και όχι το αντικείμενο του δημοψηφίσματος , δηλαδή το περιεχόμενο της Συνθήκης, μιας Συνθήκης που τι κάνει; Τροποποιεί και εμπλουτίζει θεσμικά την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης του 1957 και αντικαθιστά την σαφώς πιο ελλειμματική Συνθήκη της Νίκαιας του 2001.

Στην Ιρλανδία επιβεβαιώθηκε η ρήση του αείμνηστου μεγάλου Ευρωπαίου ηγέτη Φρανσουά Μιττεράν , ο οποίος κάποτε είχε πεί ότι στα δημοψηφίσματα οι Πολίτες απαντούν συνήθως για όλα εκτός απο το ερώτημα που τους τίθεται.Και προφανώς αυτό συνέβη με το «ΟΧΙ» των Ιρλανδών , όπως το ίδιο είχε συμβεί και το 2005 με το «ΟΧΙ» των Γάλλων και των Ολλανδών.

Εφοδιάζοντας το ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τη νέα Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας , αυτό που πρέπει να ακολουθήσει είναι η ανάπτυξη συζήτησης για την πολιτική ολοκλήρωση και την αποτελεσματική θεσμική λειτουργία , εστιάζοντας περισσότερο σε πολιτικές και λιγότερο σε διαχειριστικές πτυχές.Συζήτηση που θα αποκαλύψει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο αυτό που έχει επισημάνει ο π. Ευρωβουλευτής του Συνασπισμού κ. Παπαγιαννάκης αναφερόμενος στην απόρριψη της Συνθήκης απο τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ [ ΗΜΕΡΗΣΙΑ 10.5.2008 ] ότι ΄΄ η απόρριψη της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης θεωρώ ότι βασίζεται κυρίως σε συγκυριακά πολιτικά στοιχεία και όχι σε ένα βαθύτερο στοχασμό ως προς το μέλλον και την κρισιμότητα της πολιτικής ενοποίησης ΄΄.

Και αυτή η συζήτηση , απαιτεί πλήν των όποιων δομικών αλλαγών απο αυτές που προβλέπονται στο κείμενο της νέας Συνθήκης , την αναγέννηση του ευρωπαϊκού οράματος μέσα απο τολμηρές πρωτοβουλίες που θα προσδώσουν μια νέα ορμή στην ενοποιητική διαδικασία.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και π. Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης. Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΄΄ ΠΑΤΡΙΣ ΄΄.
Δημοσιεύθηκε στις 6 Αυγούστου 2008.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ , ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΄΄ [ 25.7.2008 ]


Συνθήκη της Λισαβόνας : Πάμε Μπροστά
Του Γιώργου Ζερβάκη *

Απο την ίδρυση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων το 1957 με την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης, οι διευρύνσεις και τα νέα δεδομένα που ανέκυπταν απο τα μεγάλα βήματα της Ενωμένης Ευρώπης , δημιουργούσαν κάθε φορά την ανάγκη για αναθεώρηση των κοινοτικών κειμένων και την προσαρμογή τους στα νέα αυτά δεδομένα που επηρεάζουν κάθε ζωντανό οργανισμό που στηρίζεται στην εθελούσια βούληση συμμετοχής των κρατών-μελών και των Πολιτών τους.

Η Συνθήκη του Maastricht , στις αρχές της 10ετίας του ΄90 , έθεσε το πλαίσιο της νέας , διευρυμένης , με ενίσχυση των Περιφερειών και με κοινό νόμισμα Ευρώπης.Οι Δανοί εξέφρασαν διαφορετική άποψη , την απέρριψαν αρχικά το 1992 , την ενέκριναν το 1993, όταν εξαιρέθηκαν απο το κοινό νόμισμα και την κοινή άμυνα.Στην μεν Γαλλία η Συνθήκη για την Ε.Ε. εγκρίθηκε με μια πλειοψηφία της τάξεως του 2% , η Συνθήκη της Νίκαιας απορρίφθηκε απο τους Ιρλανδούς η οποία την ενέκριναν στην συνέχεια και έπειτα απο μια μεγάλη εκστρατεία υπέρ των ευρωπαϊκών θεσμών.

Μετά την Νίκαια , ακολούθησε η διαδικασία συζήτησης για την Συνταγματική Συνθήκη , το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα όπως λέμε εμείς οι Φεντεραλιστές , μια θεσμική καινοτομία που βασίστηκε στην γνήσια επιθυμία του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν να προσφέρει στην Ευρώπη ένα πραγματικό Σύνταγμα , σαν κι αυτό που έχει κάθε δημοκρατία.Μέσα απο τις εργασίες της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης , παραδόθηκε στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το κείμενο μιας νέας Συνταγματικής Συνθήκης , με ρητές αναφορές σε σύμβολα [ ύμνο και σημαία ] , το οποίο πριν υπογραφεί πανηγυρικά απο τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων στις 29.10.2004 στην Ρώμη , δέχθηκε τροποποιήσεις.Ένα κείμενο αρκετά φιλόδοξο , το οποίο όμως κόλλησε στο «ΟΧΙ» των Γάλλων στις 29.5.2005 και στο «ΟΧΙ» των Ολλανδών την 1.6.2005.

Το διπλό «ΟΧΙ» οδήγησε την Ευρώπη σε μια περίοδο βαθιάς περισυλλογής και περίσκεψης που οδήγησε την αναγκαιότητα ενός Συντάγματος στο περιθώριο , σε νέες συζητήσεις που οδήγησαν στις 13.12.2007 στην Συνθήκη της Λισαβόνας.Μια Συνθήκη που και αυτή ως προϊόν συμβιβασμού , προέκυψε απο την επιτακτική ανάγκη τα «27» κράτη-μέλη να ξεφύγουν απο την εσωστρέφεια που προέκυψε απο την απόρριψη του Συντάγματος.Μια Συνθήκη που τροποποιεί την προγενέστερη , σαφώς πιο ελλειμματική και χαμηλότερη σε προσδοκίες Συνθήκη της Νίκαιας , η οποία οδήγησε την Ε.Ε. βήματα πίσω.

Η μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας αποτελεί μιας περιορισμένης σημασίας επιβεβαίωση της ευρωπαϊκής πορείας των χωρών μας , δεν μεταβάλλει κατά ουσιώδη τρόπο την ενωσιακή θεσμική αρχιτεκτονική , αλλά κάνει μια στοιχειώδη απλούστευση του μέσα απο πολυάριθμες τροποποιήσεις των ιδρυτικών συνθηκών και όσων ακολούθησαν.

Και είναι αμφίβολο κατά πόσον η πλειονότητα των Πολιτών γνωρίζει τι ακριβώς είναι η Συνθήκη , το γεγονός ότι ρυθμίζει την λειτουργία της Ένωσης , έπεσε όμως θύμα όλων εκείνων που ήθελαν να μετατρέψουν την Συνθήκη σε πηγή όλων των καταστροφών , όπως την αύξηση της ακρίβειας , την συρρίκνωση των εισοδημάτων.


Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους , όπως σε όλη την Ευρώπη , έτσι και στην Ελλάδα υπάρχει ένα συνονθύλευμα διαμαρτυρίας απο τα άκρα του πολιτικού συστήματος , που ο μόνος συνεκτικός ιστός που τα συνδέει είναι η αντίθεση τους σε όποια προσπάθεια ενίσχυσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.Και οι πολέμιοι της Συνθήκης αυτό το οποίο επιθυμούν , με άλλους να το ομολογούν ευθέως και άλλους καμουφλαρισμένα , είναι να εγκαταλειφθούν οι προσπάθειες για ενίσχυση της υπερεθνικής πολιτικής διάστασης της Ευρώπης

Εδω και έξι σχεδόν 10ετίες η Κοινοτική Ευρώπη οικοδομήθηκε πάνω στην εθελούσια βούληση των κρατών της να αφήσουν στο παρελθόν τις διαιρέσεις και τους εθνικισμούς , να προχωρήσουν στην ενοποίηση τους , να κάνουν πράξη το όραμα των Πατέρων της Ευρώπης.Και αυτή η προοπτική βοήθησε χώρες όπως η Ελλάδα , η Ισπανία και η Πορτογαλία να εδραιώσουν το δημοκρατικό τους πολίτευμα , εφοδίασε το οικοδόμημα αυτό με υπερεθνικούς θεσμούς και κοινές πολιτικές για την γεωργία , την οικονομική-κοινωνική συνοχή για τις Περιφέρειες.

Η νέα πορεία για τους κοινοτικούς θεσμούς , τα ΄΄27΄΄ κράτη-μέλη , τους Πολίτες τους , με το έλλειμμα οραματιστών Ευρωπαίων ηγετών όπως οι Κόλ , Μιττεράν , Ντελόρ , να είναι πιο υπαρκτό όσο ποτέ άλλοτε, απαιτεί απο τους σημερινούς Ευρωπαίους πολιτικούς σε ευρωπαϊκό , εθνικό , περιφερειακό επίπεδο , να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων , να ενδυναμώσουν την πορεία προς την πολιτική ενοποίηση , με σημείο αναφοράς τις ευρωπαϊκές εκλογές του Ιουνίου του 2009 , να προσδώσουν στην κοινοτική θεσμική αρχιτεκτονική περαιτέρω διαφάνεια , δημοκρατική νομιμοποίηση , να φέρουν τους Πολίτες πιο κοντά στο μεγάλο αυτό εγχείρημα δημοκρατικής συμμετοχής και διαβούλευσης.

Και για εμάς τους Ευρωπαίους Φεντεραλιστές , η νέα αυτή περίοδος επιβάλλει να κινητοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις , να κάνουμε πιο ισχυρή την φωνή μας απέναντι σε όλες εκείνες τις δυνάμεις του εθνικισμού και του φοβικού απομονωτισμού που συνασπισμένα επιδιώκουν να ναρκοθετήσουν την κοινή ευρωπαϊκή πορεία.Γιατί αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερη Ευρώπη , στη βάση της ομοσπονδιακής προοπτικής και μετεξέλιξης της.


* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και π. Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης.
Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΄΄ ΠΑΤΡΙΣ ΄΄.Δημοσιεύθηκε στις 25.7.2008.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ BRONISLAW GEREMEK: ΕΝΑΣ ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΄΄ [ 21.7.2008 ]

Βronislaw Geremek : Ένας αξέχαστος Ευρωπαίος
Του Γιώργου Ζερβάκη *

Στις 13 Ιουλίου του 2008 , βρήκε τραγικό θάνατο σε τροχαίο ατύχημα στην Δυτική Πολωνία , το μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Bronislaw Geremek.Όποιος είχε την δυνατότητα να παρακολουθήσει μια από τις εμπνευσμένες ομιλίες του , δεν είχε την εντύπωση ότι βρισκόταν ενώπιον ενός Πολωνού , αλλά μάλλον ενώπιον ενός πραγματικού, αυθεντικού Ευρωπαίου.Η αναγνώριση προς το κοινό Ευρωπαϊκό ενδιαφέρον ήταν αυτό που χαρακτήριζε τον Πολωνό Πολιτικό , προσδίδοντας του παράλληλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα τον έκαναν έναν πρώτο υποψήφιο Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου όταν θα ολοκληρωνόταν η διαδικασία επικύρωσης της Συνθήκης της Λισαβόνας,
Ο Bronislaw Geremek γεννήθηκε στις 6.3.1932 στην Βαρσοβία από μια εβραϊκή οικογένεια, γνωρίζοντας την ζωή στο γκέτο της Βαρσοβίας και στην ηλικία των 11 ετών έζησε την τραυματική εμπειρία εκτόπισης του πατέρα του στο κολαστήριο του Auschwitz όπου και πέθανε τελικά.
Μετά από αυτή την μαύρη για την Ευρώπη περίοδο του φασισμού , ξεκίνησε τις σπουδές Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας , καταφέρνοντας να τις διευρύνει στην Γαλλία προς τα τέλη της 10ετίας του ΄50 και στις αρχές της 10ετίας του ΄60 , αναλαμβάνοντας Διευθυντής του Κέντρου Πολωνικού Πολιτισμού στην Σορβόνη.Μετά την παρουσίαση του διδακτορικού του το 1972, κατέλαβε θέση καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Βαρσοβίας και ειδικού στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό κατά τον Μεσαίωνα , διδάσκοντας στο Κολλέγιο της Ευρώπης στην Μπρύζ του Βελγίου και στη Νατολίν της Πολωνίας.
Ο ιστορικός , ο διανούμενος , ο πολιτικός άνδρας Bronislaw Geremek ήταν στο προσκήνιο της πρόσφατης Πολωνικής ιστορίας.Το 1950 ήταν μέλος του Ενωμένου Εργατικού Κόμματος της Πολωνίας της μόνης πολιτικής παράταξης της οποίας επιτρεπόταν η λειτουργία από το κομμουνιστικό καθεστώς , από την οποία αποχώρησε το 1968 κατά την διάρκεια των αντισημιτικών εκκαθαρίσεων και της Άνοιξης της Πράγας. Επέστρεψε στην πολιτική το 1980 με την συμμετοχή του στην Επιτροπή Στήριξης των εργατών κατά την διάρκεια της μεγάλης απεργίας στα ναυπηγεία του Gdansk. O Geremek ήταν ένας απο αυτούς που συνυπέγραψαν την συμφωνία του Gdansk μεταξύ των διανοητών και των εργατών , που θεωρήθηκε η θεμελίωση της εργατικής ένωσης ΄΄ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΄΄ του Lech Walesa.
Θύμα ο ίδιος του κομμουνιστικού καθεστώτος , φυλακίστηκε το 1981 για 2 ½ χρόνια, ενώ το 1989, κατά την διάρκεια των συζητήσεων μεταξύ του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Αντιπολίτευσης , συμμετείχε ενεργά στην μετάβαση της χώρας του προς την Δημοκρατία.
Tον ίδιο χρόνο , ο Geremek εκλέχθηκε βουλευτής και κατέλαβε την θέση του Προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων στην Πολωνική Γερουσία..Το 1997 ορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών και εργάστηκε κατά την διάρκεια των τριών ετών που η χώρα του είχε την ιδιότητα του συνδεδεμένου μέλους με την Ε.Ε. Με την σημαία του κόμματος Ένωση Ελευθερίας – Δημοκρατικό Κόμμα που ίδρυσε το 2001, εκλέχθηκε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 2004 , στην πρώτη εκλογή μετά την διεύρυνση της Ε.Ε. κατά την διάρκεια της οποίας η Πολωνία έγινε πλήρες μέλος.
Εντούτοις, απέτυχε να εκλεγεί Πρόεδρος του Ε.Κ. αντιμετωπίζοντας τον Josep Borell, οι ψήφοι όμως που έλαβε ήταν περισσότερες από τον αριθμό των ευρωβουλευτών των δυο κοινοβουλευτικών ομάδων που τον υποστήριξαν: τους Ευρωπαίους Πράσινους και τους Ελεύθερους Δημοκράτες. s and the liberals ALDE.
Θυμόμαστε επίσης την μάχη του εναντίον του Πολωνικού νόμου που προτάθηκε από τους αδελφούς Kascynzski to 2007 Polish lustration law imposed by the Kascynzski twins , δεν υποχώρησε , ακόμα και αν απειλές που θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν και σε απαλλαγή των καθηκόντων του σαν μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου spell forth.Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποστήριξε αυτόν σθεναρά σε αυτή την υπόθεση και μερικούς μήνες αργότερα, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Πολωνίας ανακοίνωσε την απόφαση του για την μη νομιμότητα του μέτρου.
Με πολλές διακρίσεις να του έχουν απονεμηθεί κατά την διάρκεια της ζωής του , όπως του Διεθνές Βραβείο Καρλομάγνου για την αφοσίωση του στην ευρωπαϊκή ενοποίηση , ενώ στην Γαλλία του απονεμήθηκε ο τίτλος του Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής και του Διοικητή του Εθνικού Τάγματος Τιμής.
Μεταξύ άλλων , διετέλεσε πρόεδρος του Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη , ενώ διετέλεσε και Πρόεδρος του Ιδρύματος Jean Monnet ενώ η συνεισφορά του ήταν τεράστια στην δημιουργία το 2002 του Κολλεγίου της Ευρώπης στην Νατολίν κοντά στην Βαρσοβία.
Διπλωμάτης , οπαδός της ελευθερίας και συνεπής Ευρωπαϊστής , ο Βronislaw Geremek θα μείνει στην μνήμη μας για την συνέπεια του , σαν στυλοβάτης του Ευρωπαϊκού Οράματος.Αξίζει αυτή την τιμή η προσωπική του ιστορία , το έργο του , οι λόγοι του. Εμείς , στο Ευρωπαϊκό Φεντεραλιστικό Κίνημα , θα θυμόμαστε τον λόγο του στα πλαίσια του forum États Généraux de l’Europe που έλαβε χώρα πρίν από ένα μήνα , στις 21 Ιουνίου στην Λυών , όπου και παρουσίασε με ιδιαίτερο δυναμισμό την προσχώρηση του υπέρ της Ε.Ε. από κοινού με τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας Giorgio Napolitano.
Ο αείμνηστος Πολωνός πολιτικός εξήγησε ότι η Ε.Ε. αντιπροσωπεύει για αυτόν μια ευκαιρία σαν πολίτης μιας πρώην χώρας του Ανατολικού συνασπισμού. Ο Geremek υπενθύμισε σε όλους μας την σημασία των τεσσάρων βασικών ελευθεριών , ιδιαίτερα εκείνης της ελεύθερης κίνησης των ανθρώπων : “ αυτή η καταπληκτική ικανότητα να διασχίζουμε τα σύνορα ” ήταν αδιανόητη πρίν από 20 χρόνια στην Πολωνία.
Ο Bronislaw Geremek θα παραμείνει μια μνημειώδης προσωπικότητα για την Πολωνία και για την Ευρώπη , για τις μετάδοση στις νεότερες γενιές των αξιών της ειρήνης, για τον σταθερό ανθρωπισμό του , για τους αγώνες του για τον πλουραλισμό και τις κοινωνικές ελευθερίες.
Η δράση της ζωής του για την δημοκρατία και για μια Ενωμένη Ευρώπη αποτελούν για όλους μας στο Ευρωπαϊκό Φεντεραλιστικό Κίνημα , στην Ευρωπαϊκή Κίνηση , φωτεινό οδηγό για να μείνουμε πιστοί στα ιδεώδη αυτά , σε μια κρίσιμη συγκυρία για την Ευρώπη , μια Ευρώπη που δέχεται τις ΄΄ συνασπισμένες ΄΄ επιθέσεις των αρνητών της , από τα πολιτικά άκρα τόσο της δεξιάς όσο και της φοβικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Και αυτό θα αποτελεί την καλύτερη συνεισφορά μας στην διατήρηση της μνήμης του.
* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και π. Πρόεδρος των Νέων Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης .
Το άρθρο αυτό αποτελεί ένα ελάχιστο δείγμα τιμής στην μνήμη του πολιτικού άνδρα , του οπαδού της Ελευθερίας , του πεπεισμένου Ευρωπαϊστή Bronislaw Geremek. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΄΄ ΠΑΤΡΙΣ ΄΄ στις 21.7.2008.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ , ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΄΄ [ 15.7.2008 ]

Μετά την Συνθήκη της Λισαβόνας , Ανοίγουμε Τον Διάλογο Για Την Ευρώπη
Του Γιώργου Ζερβάκη *

Η Ε.Ε. αποτελεί ένα ιδιόμορφο και ιστορικά μοναδικό ως σήμερα πολιτικό μόρφωμα.Τόσο η συγκρότηση της ΕΚΑΧ , στη συνέχεια της ΕΟΚ και μετέπειτα της Ε.Ε. στηρίχθηκε καθοριστικά στην μεγάλη προσπάθεια υπέρβασης των ιστορικών εμπειριών με βασικό στοιχείο την κατανόηση ότι ο εθνικισμός οδήγησε στον πόλεμο.Έτσι η διεύρυνση της Ε.Ε. μέχρι τα ΄΄15΄΄ κράτη-μέλη βασιζόταν στην αρχική ιδέα επούλωσης και υπέρβασης του συλλογικού τραύματος της ευρωπαϊκής εμπειρίας.Εξελίχθηκε όμως σε εξόχως προβληματική , αφού για την διεύρυνση σε ΄΄27΄΄ κράτη-μέλη , με την συμμετοχή κυρίως χωρών που είχαν αποκοπεί απο την ευρωπαϊκή προοπτική εξαιτίας της βίαιης ενσωμάτωσης τους στον σοβιετικό ολοκληρωτισμό , δεν υπήρχαν οι απαραίτητες θεσμικές προϋποθέσεις.Κάτι που τίθεται ακόμα και σήμερα , μιας και η συνεχιζόμενη διεύρυνση εξουδετερώνει την μέχρι σήμερα επιτυχημένη πορεία , έστω και αν η Συνθήκη της Λισαβόνας εμφανίζει μια υστέρηση σε σχέση με το ουσιαστικό και συμβολικό βάρος της αρχικής πρότασης για την ύπαρξη ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος.

Σε όλη αυτή την μακρόχρονη πορεία της , η Κοινότητα/Ένωση αποτελεί την αποδοχή των κοινών αξιών της δημοκρατίας , των θεμελιωδών δικαιωμάτων & ελευθεριών του ατόμου , οι πολιτικές της ανταποκρίνονται στα όσα επέλεξαν σε ελεύθερες εθνικές και ευρωπαϊκές εκλογές οι Πολίτες της Ευρώπης.Η ιστορική δυναμική που προκαλεί η επιτυχία της Ε.Ε. σε όλο και περισσότερες χώρες πρέπει να αποκτήσει νέα δυναμική γιατί αποτελεί την καθοριστική συνισταμένη της διεθνούς παρουσίας της Ένωσης.

Τον Δεκέμβριο του 2007 , στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών , οι ΄΄27΄΄ αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων , εξέφρασαν την επιθυμία τους να προστατεύσουν ένα σημαντικό αριθμό συνταγματικών στοιχείων.Και όπως τόνισε χαρακτηριστικά ο Γάλλος πρόεδρος ΄΄ εγκαταλείποντας το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα , επιστρέφουμε στην λογική των Συνθηκών ΄΄.Η συνταγματική λογική επιβάλλεται με ακρίβεια στην σκέψη του Νικολά Σαρκοζί , λόγω του ότι οι ηγέτες μας , κάτω απο την πίεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Κοινωνίας των Πολιτών , αντιλαμβάνονται την αναποτελεσματικότητα της διακυβερνητικής λογικής.Η αναποτελεσματικότητα αυτή επιφέρει το δημοκρατικό έλλειμμα της Ένωσης και εμποδίζει την πολιτική ανάπτυξη.

Η συνταγματική αυτή πορεία είναι η πιο σημαντική προσπάθεια να ακολουθήσουμε τον δρόμο που χαράκτηκε απο τους Ιδρυτές-Πατέρες της Ευρώπης προς μια ανεξάρτητη Ευρώπη , μαχόμενη για ειρήνη και πρόοδο.Για πρώτη φορά ο στόχος ενός συντάγματος που προσωρινά πιστεύουμε στο Ευρωπαϊκό Φεντεραλιστικό Κίνημα έχει αντικατασταθεί απο μια Συνθήκη , μας επιτρέπει για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης , να φέρουμε κοντά τους Πολίτες της Ευρώπης με το κοινό τους μέλλον.

Με σημείο αναφοράς τη νέα Συνθήκη , ειδικά μετά την απόρριψη της στην Ιρλανδία , η συζήτηση , ο δημόσιος διάλογος για την Ευρώπη οφείλει να έχει ποιότητα με τελικό στόχο την οικονομική και κοινωνική εξέλιξη που επιφέρει η προοπτική μιας πολιτικά ενωμένης Ευρώπης.
Ο διάλογος αυτός , τον οποίον το Ευρωπαϊκό Φεντεραλιστικό Κίνημα και στην Κρήτη θα τον επιδιώξει και έχει αρχίσει να τον αναπτύσσει βρίσκοντας ανταπόκριση πρώτα και κυρία απο την Τοπική Αυτοδιοίκηση , μπορεί να επαναφέρει την πραγματική πολιτική στο επίκεντρο απο τα όσα αρνητικά θέλουν να την έχουν καθηλωμένη στο τέλμα και την αδράνεια , απαιτεί απο τις πολιτικές ηγεσίες να τοποθετηθούν με ξεκάθαρο στίγμα επι των μεγάλων ζητημάτων της ευρωπαϊκής ενοποίησης , ζητήματα που απαιτούν υπερεθνικές λύσεις.Ο διάλογος για μια δημοκρατική και αλληλέγγυα Ευρώπη , εκφράζει την αναγκαιότητα μεγάλων συγκλίσεων και συναινέσεων , πέρα και πάνω απο μικροκομματικές στενές εθνικές σκοπιμότητες.

Η νέα πορεία για την Ευρώπη είναι η πιο σημαντική προσπάθεια να ακολουθήσουμε τον δρόμο που χαράκτηκε απο τους Ιδρυτές-Πατέρες της Ευρώπης προς μια ανεξάρτητη Ευρώπη , μαχόμενη για ειρήνη και πρόοδο.Ο στόχος ενός συντάγματος που προσωρινά έχει αντικατασταθεί απο μια Συνθήκη , μας επιτρέπει για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης , να φέρουμε κοντά τους Πολίτες της Ευρώπης με το κοινό τους μέλλον.Ας προσπαθήσουμε , ΑΞΙΖΕΙ.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και π. Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΄΄ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΄΄ στις 15.7.2008.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ , ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΟΥΣΙΑΣ ΄΄ [ 8.7.2008 ]


Συνθήκη της Λισαβόνας : Προσέγγιση Ουσίας
Του Γιώργου Ζερβάκη *


Μετά την διετή σχεδόν περίοδο προβληματισμού και περίσκεψης που ακολούθησε την απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης στην Γαλλία και την Ολλανδία , η Έυρωπαϊκή Ένωση οδηγήθηκε σε νέες συζητήσεις που οδήγησαν τα ‘’27’’ κράτη-μέλη να υιοθετήσουν μέσα απο συμβιβασμούς αλλά και επικράτηση σε πολλές περιπτώσεις των στενών εθνικών προτεραιοτήτων αντί της κοινοτικής λογικής, μια νέα Συνθήκη.

Η νέα Συνθήκη της Λισαβόνας – για την οποία η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων Πολιτών έχει πλήρη άγνοια – ενισχύει την δημοκρατική νομιμοποίηση της Ε.Ε. , περιλαμβάνοντας τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων που δεσμεύει νομικά την Ένωση και αποτελεί μια σημαντική κατάκτηση καθώς περιγράφει τα θεμελιώδη πολιτικά, κοινωνικά, κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα του Ευρωπαίου Πολίτη, μαζί με την ενίσχυση του ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου , του μοναδικά άμεσα εκλεγμένου θεσμικού οργάνου ,καθώς θα έχει την δυνατότητα συναπόφασης με το Συμβούλιο Υπουργών για όλα τα θέματα πλήν της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, δίνοντας την δυνατότητα στα εθνικά κοινοβούλια την δυνατότητα να φέρνουν αντιρρήσεις ως προς την συμβατότητα μιας νομοθετικής πρότασης, επικαλούμενα την θεμελιώδη αρχή της επικουρικότητας, την δυνατότητα να λαμβάνονται υπ’όψιν αιτήματα Πολιτών , που θα έχουν εξασφαλίσει ένα εκατομμύριο υπογραφές.

Πέραν όμως όλων των παραπάνω , μέσω της Συνθήκης ρυθμίζεται η λειτουργία των οργάνων της Ε.Ε., καθορίζεται ο τρόπος λήψης αποφάσεων υπο το πρίσμα της Ε.Ε. των «27» κρατών-μελών , που είναι τελείως διαφορετικά απο την Κοινότητα των 6, των 9, των 12 ακόμα και των 15.

Έτσι , οι περισσότερες αποφάσεις σε επίπεδο Συμβουλίου θα λαμβάνονται με την ειδική πλειοψηφία ( 55% των κρατών-μελών που πρέπει να εκπροσωπούν το 65% του πληθυσμού της Ε.Ε. ) που επεκτείνεται σε περισσότερους τομείς , έτσι ώστε η διαδικασία να καθίσταται λιγότερο χρονοβόρος.Το σημερινό σύστημα θα έχει ισχύ έως το 2014 και η πλήρης εφαρμογή του καινούριου θα γίνει απο το 2017 και μετά.Στο διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ 2014-2017 κάθε κράτος-μέλος θα έχει την δυνατότητα να ζητήσει την εφαρμογή των παλιών κανονισμών, συμβιβασμός που επετεύχθη για να καμφθούν οι πολωνικές αντιρρήσεις που απειλούσαν να οδηγήσουν σε αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις.
Καθιερώνει τον θεσμό του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου , με την εκλογή του για περίοδο 2 ½ ετών απο τους ευρωπαίους ηγέτες.

Δημιουργεί την θέση του Ύπατου Εκπροσώπου για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής & Πολιτικής Ασφάλειας , θεσμικό πολιτικό πρόσωπο που θα ασκεί και την Αντιπροεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και θα προεδρεύει στα Συμβούλια Εξωτερικών Σχέσεων.Εξέλιξη που αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την κάλυψη του μεγάλου θεσμικού και πολιτικού κενού προς μιας ενιαία εξωτερική πολιτική της Ένωσης.

Δυστυχώς , η επίπονη αυτή προσπάθεια 3 ετών για να μην οδηγηθεί η Ε.Ε. σε στασιμότητα , να μην μείνει αγκυλωμένη στην σαφώς πιο ελλειμματική και χαμηλότερη σε προσδοκίες περίοδο που ακολούθησε την Συνθήκη της Νίκαιας , εξετράπη απο την πορεία της καθώς για άλλη μια φορά δεν υπήρξε ουσιαστική και συγκροτημένη προσπάθεια ενημέρωσης και πληροφόρησης των Πολιτών απο τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα , απο τις εθνικές κυβερνήσεις.Και έτσι βρήκαν πρόσφορο έδαφος οι συνασπισμένοι οπαδοί του «ΟΧΙ» , ένα ακατανόητο εξαμβλωματικό μόρφωμα διαμαρτυρίας , να παραπληροφορήσουν τον λαό της Ιρλανδίας , που δεν έχει αντιευρωπαϊκά σύνδρομα.

Η προικοδότηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος με τη νέα Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας , στη μετά το ιρλανδικό αποτέλεσμα περίοδο πρέπει να οδηγήσει στην αναγκαία αναθέρμανση της ευρωπαϊκής ιδέας , να υπάρξει σαφής προοπτική που δεν επιτρέψει την στασιμότητα , σε συζητήσεις για την ενίσχυση της πολιτικής ολοκλήρωσης και την αποτελεσματική θεσμική λειτουργία , εστιάζοντας περισσότερο σε πολιτικές και λιγότερο σε διαχειριστικές πτυχές.Κάτι που απαιτεί δομικές αλλαγές πέραν αυτών που προβλέπονται στο κείμενο της νέας Συνθήκης

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και π. Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΄΄ ΠΑΤΡΙΣ ΄΄ στις 8.7.2008.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΡΛΑΝΔΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΄΄

Συνθήκη της Λισαβόνας και το Ιρλανδικό δημοψήφισμα.

Του Γιώργου Ζερβάκη *

΄΄’Ενα δημοψήφισμα είναι εξίσου έγκυρο με μια κοινοβουλευτική απόφαση , καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να διαφωνήσει ΄΄ δήλωνε ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Μπαρόζο , ενω και άλλοι ευρωπαίοι πολιτικοί προειδοποιούν ότι αποφεύγοντας τα δημοψηφίσματα και καθιστώντας τη Συνθήκη ένα περίπλοκο έγγραφο που τροποποιεί προηγούμενες συνθήκες , ΄΄ η Ε.Ε. θα ενισχύσει την πεποίθηση των Πολιτών ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ένας μηχανισμός που κινείται πίσω απο την πλάτη τους απο διπλωμάτες και νομοθέτες ΄΄ κατά την δήλωση του πρώην Προέδρου της Γαλλίας κ. Ντ’ Εστέν.

Απο τα κράτη-μέλη , 14 μέχρι στιγμής έχουν εγκρίνει τη Συνθήκη , ενώ μόνο η Ιρλανδία έχει την υποχρέωση βάσει του Συντάγματος της να διεξάγει δημοψήφισμα για την έγκριση της νέας Συνθήκης της Λισαβόνας , κάτι που θα γίνει την 12η Ιουνίου.Τα υπόλοιπα κράτη-μέλη σχεδιάζουν να φέρουν την Συνθήκη προς έγκριση στα εθνικά κοινοβούλια με την προσδοκία επικύρωσης πρίν απο τις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Ιούνιο του 2009.Και φυσικά κατά τρόπο εύλογο δημιουργούνται ανησυχίες , όπως το 2001 όταν οι Πολίτες απέρριψαν την Συνθήκη της Νίκαιας.

Στην άλλη πλευρά , πολλοί είναι εκείνοι που εκφράζουν την ανησυχία τους όπως και το 2005 , όταν Γάλλοι και Ολλανδοί καταψήφισαν το Ευρωσύνταγμα , ότι μια δημοψηφισματική αποτυχία θα επιφέρει μοιραίο πλήγμα και στη νέα Συνθήκη.Όσοι εκφράζονται υπέρ του δημοψηφίσματος , πέραν των λίγων συνειδητοποιημένων , είναι εκείνοι οι ΄΄ συνασπισμένοι ΄΄ αρνητές του ευρωπαϊκού οράματος που διαχέονται απο την κινηματική αριστερά των άκρων μέχρι την φασίζουσα εθνικιστική δεξιά , που λαϊκίζουν επικίνδυνα για μια δημοκρατική διαδικασία που όμως καταδεικνύει την άγνοια των Ευρωπαίων για την Συνθήκη.Το 61% των πολιτών εμφανίζει πλήρη άγνοια , το 34% σχετικά ενήμερο , ενω μόνο το 1% εμφανίζεται να γνωρίζει πολύ καλά το κείμενο της Συνθήκης και έτσι όσοι αρέσκονται να ΄΄ψαρεύουν΄΄ στα θολά νερά του ευρωσκεπτικισμού που καλλεργούν έντεχνα , δεν διστάζουν να οικειοποιούνται ποσοστά που το μόνο που δηλώνουν είναι παντελή έλλειψη πληροφόρησης πάνω σε βασικά, καίρια σημεία του ενωσιακού οικοδομήματος.

Εάν το δημοψήφισμα απορριφθεί απο τους Ιρλανδούς , η Ε.Ε. θα αντιμετωπίσει ξανά ισχυρές αναταράξεις, και δεν έχει περιθώρια να αντιμετωπίσει νέες κρίσεις, όπως το 2001 όταν οι ψηφοφόροι απέρριψαν τη Συνθήκη της Νίκαιας.Η σημερινή δομή της Ε.Ε. δεν προοιωνίζεται θετική αντιμετώπιση των όποιων αρνητικών παρενεργειών παρόμοιων με εκείνες που είχαν οι ΄΄12΄΄ το 1992 όταν οι Δανοί απέρριψαν στην συνθήκη του Maastricht και οι ΄΄15΄΄ το 2001 , όταν οι Ιρλανδοί έλεγαν ΄΄ΟΧΙ΄΄ στην Νίκαια.Και στις δυο περιπτώσεις έγιναν επαναληπτικά δημοψηφίσματα , στη Δανία το 1993 και στην Ιρλανδία το 2003 , με την θέση ενός ικανού αριθμού χωρών-μελών σε περίπτωση ενός νέου ΄΄ΟΧΙ΄΄ να παίρνει την απόφαση παράκαμψης τους.

Απο της εντάξεως της , το 1973 , στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες , η Ιρλανδία αποκόμισε σημαντικά οφέλη απο το όλο το πλέγμα πλεονεκτημάτων που της προσέφερε η συμμετοχή της , 35 χρόνια όμως μετά , ένα πέπλο δυσπιστίας αποτελούμενο απο αγρότες , συνδικαλιστές και λοιπούς σκεπτικιστές απευθύνεται σε όσους εκ των Πολιτών εκφράζουν ανησυχία για την μείωση των αγροτικών επιδοτήσεων , την εναρμόνιση του φορολογικού συντελεστή του 12,5%.Παρά το ότι οι Ιρλανδοί αγρότες την περίοδο 1992-2006 έλαβαν ενισχύσεις της τάξεως των 25 δις ευρώ , ισχυρά τμήματα οργανωμένων αντιευρωπαϊστών μεταξύ τους , ζητούν απο την Ε.Ε. να μην συναινέσει στην μείωση των δασμών στα πλαίσια του Π.Ο.Ε. , συνδικαλιστές υποστηρίζουν ότι με τη νέα Συνθήκη αποδυναμώνονται τα εργασιακά δικαιώματα , το Σιν Φέϊν ,το πολιτικό σκέλος του Ι.Ρ.Α. , υποστηρίζει ότι γίνεται εκχώρηση εξουσιών στις Βρυξέλλες.

Μια ενδεχόμενη απόρριψη της Συνθήκης στις 12 Ιουνίου , θα επιφέρει ανεπανόρθωτα πλήγματα στην μεταρρυθμιστική Συνθήκη, θα βάλει φραγμούς σε κάθε προσπάθεια κοινού βηματισμού για ενίσχυση της ευρωπαϊκής συνοχής.

Ανεξάρτητα απο το τι θα βγεί απο την ιρλανδική δημοψηφισματική κάλπη , οι όποιες αδυναμίες συναίνεσης για το ευρωπαϊκό μέλλον , πρέπει να επαναφέρουν την δυναμική συγκρότησης και στήριξης Σκληρού Πυρήνα απο τις χώρες εκείνες που τις διακατέχει η κοινή αντίληψη για την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.


* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και πρώην Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης .Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΄΄

Η ελληνική πολιτική και η κύρωση της Νέας Συνθήκης
Του Γιώργου Ζερβάκη *


Η Συνθήκη της Λισσαβώνας , παρά το ότι δεν αντικατοπτρίζει τις προσδοκίες για την πολιτική ενοποίηση , εντούτοις αποτελεί βήμα για την διαμόρφωση ενός πλαισίου σε μεσοπρόθεσμη βάση που θα συνδράμει την διαδικασία λήψης κοινών ευρωπαϊκών αποφάσεων.Κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό διότι χωρίς την ύπαρξη των απαραίτητων μηχανισμών για την χάραξη και την παραγωγή κοινών πολιτικών αποφάσεων , η προοπτική μιας πραγματικά και ουσιαστικά ενωμένης Ευρώπης θα αποδυναμώνεται.Η Νέα Συνθήκη λοιπόν μπορεί να συνδράμει αποφασιστικά όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν το πρόπλασμα της πολιτικής Ευρώπης.

Την προηγούμενη εβδομάδα , το γαλλικό Κοινοβούλιο , προχώρησε στην επικύρωση της συνθήκης της Λισαβώνας.Μέχρι τώρα , πλήν της Γαλλίας, η Σλοβενία , η Ουγγαρία , η Μάλτα , η Ρουμανία και η Σλοβακία έχουν προχωρήσει μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας στην επικύρωση της Συνθήκης.Ο στόχος του κοινοτικού χρονοδιαγράμματος είναι να έχουν επικυρώσει και τα 27 κράτη - μέλη ως το τέλος του 2008 την Συνθήκη , ώστε αυτή να μπορέσει να τεθεί σε εφαρμογή απο την 1.1.2009.

Το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα επιφανειακά.Ακόμα και στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού συστήματος , του πολιτικού διαλόγου , η συζήτηση για την Ευρώπη είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη.Και όταν αυτή διεξάγεται , στις περισσότερες των περιπτώσεων γίνεται με ένα μίζερο οικονομικίστικο τρόπο που εμφανίζει τις Βρυξέλλες ως ένα σύστημα παροχής πόρων.
Αυτή η αντίληψη δεν μπορεί πλέον να επικρατεί σε μια χώρα που είναι απο τις παλαιότερες μέσα στο κοινοτικό σύστημα.Η αντίληψη αυτή ‘’ πέρασε ‘’ γιατί δεν υπάρξαν πολιτικές αντιστάσεις , στο όνομα του εύκολου λαϊκισμού κτίστηκαν μύθοι , ότι κάθετι δυσάρεστο που συμβαίνει πηγάζει απο την Ε.Ε. , ενω τα καλά προκύπτουν απο τους πολιτικούς που τα εξεσφάλισαν στην Ευρώπη.

Με σημείο αναφοράς τη νέα Συνθήκη , την κύρωση της απο το Ελληνικό Κοινοβούλιο , η συζήτηση , ο δημόσιος διάλογος για την Ευρώπη οφείλει να έχει ποιότητα με τελικό στόχο την οικονομική και κοινωνική εξέλιξη που επιφέρει η προοπτική μιας πολιτικά ενωμένης Ευρώπης.

Ο διάλογος αυτός , που μπορεί να επαναφέρει την πραγματική πολιτική στο επίκεντρο απο τα όσα αρνητικά θέλουν να την έχουν καθηλωμένη στο τέλμα και την αδράνεια , απαιτεί απο τις πολιτικές ηγεσίες , τις τοπικές και περιφερειακές αρχές , να τοποθετηθούν με ξεκάθαρο στίγμα επι των μεγάλων ζητημάτων της ευρωπαϊκής ενοποίησης , ζητήματα που απαιτούν υπερεθνικές λύσεις.Ο διάλογος για μια δημοκρατική και αλληλέγγυα Ευρώπη , εκφράζει την αναγκαιότητα μεγάλων συγκλίσεων και συναινέσεων , πέρα και πάνω απο μικροκομματικές στενές εθνικές σκοπιμότητες.


Η πολιτική παρέμβαση που θα αναπτύξουμε σαν Φεντεραλιστές σχετικά με την κύρωση της νέας μεταρρυθμιστικής Συνθήκης της Λισαβώνας απο το Ελληνικό Κοινοβούλιο , οριοθετεί επιτακτικά όσο ποτέ το αίτημα η Κοινοτική Ευρώπη να αποκτήσει περαιτέρω πολιτική βούληση για να ενισχύσει τον οικοδομούμενο σταδιακά ομοσπονδιακό χαρακτήρα της , να εξασφαλίσει την δημοκρατική συγκατάθεση των Πολιτών της , να επιτύχει περαιτέρω διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων , να επαναφέρει μέσα απο πιο ώριμες συνθήκες το αίτημα για ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.

Η σύνθεση πολιτικών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη υπέρ της δημοκρατικής φεντεραλιστικής πρότασης για ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα απο τους Πολίτες για τους Πολίτες , εντείνει την προσπάθεια πίεσης των φεντεραλιστών προς την ευρωπαϊκή πολιτική εξουσία για να γίνουν περισσότερο ενεργητικοί και αποτελεσματικοί οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές , αποτελώντας τη μοναδική μη Κυβερνητική Ευρωπαϊκή Οργάνωση που δραστηριοποιείται στην Κρήτη , δεν ζητούν απλά , Α Π Α Ι Τ Ο Υ Ν απο τους εκλεγμένους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους των 4 νομών της Κρήτης να λάβουν ξεκάθαρη θέση υπέρ της Νέας Συνθήκης όταν αυτή θα έρθει προς κύρωση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο , να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση , να σταθούν αρωγοί της απαίτησης για μια ουσιαστική δημόσια συζήτηση με την ενεργό παρουσία της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Κοινοτικών Υποθέσεων , με τρόπο που να μειώνει το δημοκρατικό έλλειμμα και να ενισχύει τις υπερεθνικές πολιτικές.
Η ενίσχυση του ομοσπονδιακού χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να αποτελεί ουσιαστική ελληνική θέση.

Στρατηγική πολιτική επιλογή των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης αποτελεί μέσα απο ένα συνεχή πολιτικό διάλογο με τους πολιτικούς ολόκληρου του πολιτικού φάσματος , με τις τοπικές και περιφερειακές αρχές , με συνεχείς δημόσιες παρεμβάσεις , να υπάρξει μια σοβαρή δημόσια συζήτηση για το ευρωπαϊκό μέλλον.

Γιατί σε τελική ανάλυση , οι δυνατότητες επίλυσης των προβλημάτων της χώρας μπορούν να γίνουν μέσα απο τις ευρωπαϊκές δομές και τους κοινοτικούς θεσμούς.Όσοι αρέσκονται να εμφανίζουν μια πολιτική agenda εκτός των κοινοτικών πολιτικών , καλό θα ήταν να σκεφθούν αν θα μπορούσε να υπάρξει κατά τα τελευταία χρόνια η ένταξη της Ελλάδας στα διεθνή ενεργειακά δίκτυα των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, εάν η Ελλάδα δεν ανήκε στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια , στο μεγάλο θεσμικό οικοδόμημα που έκτισαν οραματιστές Ευρωπαίοι πολιτικοί.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και πρώην Πρόεδρος των Νέων Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης .
Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΄΄ ΠΑΤΡΙΣ ΄΄.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΄΄ [ 11.3.2008 ]

Προκλήσεις και προοπτικές για την Ευρώπη
Του Γιώργου Ζερβάκη *

Εάν ανατρέξει κανείς στα μεγάλα θεσμικά της 50χρονης πορείας των ευρωπαϊκών κρατών απο τον πόλεμο στην ειρήνη , θα συμπεράνει ότι η ιστορία του κοινοτικού οικοδομήματος διαχρονικά κινείται στις ράγες ενός πολιτικού συμβιβασμού ο οποίος επιτρέπει στην Ευρώπη να κινείται , σε πολλές περιπτώσεις να δείχνει μια στασιμότητα προς όφελος στενών εθνικών εγωισμών , και σε τελική ανάλυση να επιδεικνύει την έλλειψη πολιτικής ταυτότητας.
Το κυρίαρχο αυτό αίτημα για την Πολιτική Ένωση , φεντεραλιστικός στόχος και αίτημα προς τις πολιτικές εξουσίες , αίτημα που βρίσκει ανταπόκριση στην πλειονότητα των Πολιτών που θέλουν μια άλλη Ευρώπη , όχι μόνο οικονομική υπερδύναμη , αποκτά άλλα χαρακτηριστικά.Βασικό όλων είναι ότι , χωρίς πολιτική ταυτότητα , χωρίς ενιαία πολιτική έκφραση τόσο προς την Διεθνή Κοινότητα αλλά και προς το εσωτερικό της , η Ε.Ε. δεν μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στην διεθνή σκηνή.

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι μια χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμια Ιστορία υπέρβαση.Για την Ευρώπη αξίζει να κατανοήσουμε το εξής ουσιαστικό: Αυτή η μοναδική μορφή διεθνούς κοινότητας δεν μπορεί να ερμηνευθεί στη βάση των παραδοσιακών εννοιών της πολιτικής και του εθνικού κράτους.Όπως η Συνθήκη της Βεστφαλίας έθεσε τέρμα στους θρησκευτικούς πολέμους του 17ου αιώνα μέσω του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους , σήμερα ο διαχωρισμός κράτους και έθνους αντιπροσωπεύει την πλέον πρόσφορη απάντηση στις φρικτές εμπειρίες που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα.

Το οραματικό σχέδιο για την ένωση της Ευρώπης καταστρώθηκε και άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μετά τον καταστρεπτικό Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ως πολιτικό ανάχωμα απέναντι σε μια εθνικιστική Ευρώπη.Σε αυτό το πνεύμα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ , εν μέσω μιας ερειπωμένης απο τον πόλεμο Ευρώπης τόνισε το 1946 : ΄΄ Αν κάποια μέρα η Ευρώπη ενωνόταν... δεν θα υπήρχε όριο στην ευτυχία,την ευημερία και την δόξα που θα απολάμβαναν τα 400.000.000 των κατοίκων της ΄΄.

Εάν ενσκύψουμε στα βαθύτερα σημεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης , ιδρυτικά ντοκουμέντα πέραν των αρχικών πολιτικών μανιφέστων των δεκαετίων του ’20 , του ’30 , του ’40 και του ’50 , είναι και εκείνα που γράφτηκαν με τις αναμνήσεις του πολέμου νωπές , είναι τα κείμενα της δίκης της Νυρεμβέργης.Κείμενα που μέσω του Δικαστηρίου που δίκασε και καταδίκασε τους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες του ναζιστικού φασισμού , δημιούργησαν νομικές έννοιες και δικαστικές διαδικασίες που υπερέβαιναν την κυριαρχία κάθε έθνους-κράτους.
Αξίζει κανείς να εστιάσει στο πως ορίζεται στο άρθρο 6γ η περί δικαίου λογική , η οποία έρχεται σε αντίθεση με την εθνοκεντρική λογική περί διεθνούς δικαίου.Ο ορισμός αναφέρει μεταξύ άλλων : ΄΄ Διώξεις βάσει πολιτικών, φυλετικών ή θρησκευτικών κριτηρίων κατά την εκτέλεση ή σε σύνδεση με οποιοδήποτε έγκλημα που υπόκειται στη δικαιοδοσία αυτού του δικαστηρίου, είτε αντιβαίνει , είτε όχι στην εθνική νομοθεσία του κράτους όπου συνετελέσθη ΄΄.

Η θεώρηση της σύγχρονης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης διαθέτει δυο οπτικές παραμέτρους , τον φεντεραλισμό , που στηρίζεται στην ευρύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση , την περιφερειακή ενδυνάμωση , και απο την άλλη το διακυβερνητικό σύστημα των .εθνικών κρατών που στο βάθος όμως υφέρπει έναν αντιευρωπαϊσμό.
Συγκριτικά , η εξασθένηση των εθνικών κρατών , αναδεικνύει την ανάγκη ενίσχυσης των υπερεθνικών δομών , της ομοσπονδιακής προσέγγισης , η οποία ανταποκρίνεται καλύτερα στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλα τα σύγχρονα έθνη: οικονομική παγκοσμιοποίηση , διεθνής τρομοκρατία , υπερθέρμανση του πλανήτη και μια σειρά άλλων προβλημάτων. Και η μόνη αξιόπιστη απάντηση στην συσσώρρευση αυτή προβλημάτων και τις αγωνίες για το αύριο , είναι ότι η Ευρώπη οφείλει να κάνει ένα ποιοτικό , αναγκαίο βήμα προς τα εμπρός , που θα προσεγγίζει το ομοσπονδιακό μοντέλο ξεφεύγοντας απο μια εθνοκεντρική διακυβερνητική συνεργασία.

Γιατί συζητάμε για την Ευρώπη; Και για ποιά Ευρώπη; Τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν παραιτηθεί της οικονομικής και της εμπορικής τους κυριαρχίας , ακόμα και αυτής της στρατιωτικής τους κυριαρχίας , οι παραχωρήσεις αυτών των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων που καθόριζαν την ύπαρξη τους καθ’όλη την μεταπολεμική περίοδο είναι οριστικές και αμετάκλητες.
Τα εθνικά κράτη , με την μορφή που τα γνωρίζαμε είναι συνδιαμορφωτές μιας κοινής πορείας , ενός κοινού μέλλοντος το οποίο αφήνει στο παρελθόν τους εθνικούς ανταγωνισμούς του παρελθόντος.Οι νέοι της Ευρώπης δεν γνωρίζουν τα σύνορα της ψυχροπολεμικής Ευρώπης , ταξιδεύουν χωρίς διαβατήριο , χρησιμοποιούν το ενιαίο νόμισμα , σπουδάζουν σε όλες τις χώρες.

Όμως αυτό που η Ευρώπη έχει σαν έλλειψη είναι η κοινή συνείδηση που θα αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της Ευρώπης του παρελθόντος και της Ευρώπης του μελλοντος.Στοιχεία που εκφράζουν μια ευρωπαϊκή προσήλωση βρίσκονται σε πολιτικές δυνάμεις τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς , σε μια ευρύτατη συσπείρωση των ευρωπαϊκών αξιών.

Η ανάδειξη της Ε.Ε. σε σημαντικό παγκόσμιο παίκτη , οικονομικό και πολιτικό , προϋποθέτει την θεσμική της ολοκλήρωση και την εμβάθυνση της συνεργασίας σε κρίσιμους τομείς όπως η εξωτερική πολιτική , η ασφάλεια και η άμυνα
Σε αυτό το καθοριστικό σημείο της ευρωπαϊκής ενοποίησης , η Ευρώπη πρέπει να κινητοποιήσει τις πολιτικές και κοινωνικές της δυνάμεις , να σταθεί αποφασιστικά απέναντι στις ξενοφοβικές και ρατσιστικές τάσεις , να εκφρασθεί με διάλογο και σύνθεση απόψεων , να οικοδομήσει την φεντεραλιστική της προοπτική.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και πρώην Πρόεδρος των Νέων Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης .
Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΄΄ ΠΑΤΡΙΣ ΄΄ , δημοσιεύθηκε την Τρίτη 11.3.2008.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΄΄ [ 19.2.2008 ]

Οι προκλήσεις και τα διλήμματα της ευρωπαϊκής πορείας

Του Γιώργου Ζερβάκη *


Στα μέσα του καλοκαιριού του 2007 οι άρσεις των σχετικών ενστάσεων της Πολωνίας άνοιξαν την λεωφόρο για μια νέα Διακυβερνητική Διάσκεψη, με την Πορτογαλική Προεδρία να έχει στην agenda της ένα σαφές πολιτικό πλαίσιο , αυτό των συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου.Αποτέλεσμα όλης αυτής της κοινοτικής διεργασίας είναι το γεγονός της ύπαρξης της νέας Συνθήκης μεταρρύθμισης της Ε.Ε. , γνωστή πλέον ως Συνθήκη της Λισσαβώνας.

Εφόσον δεν υπάρξουν άλλες εξελίξεις στο μοναδικό μέχρι στιγμής δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί στην Ιρλανδία , χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί ότι και η Ολλανδία θα κινηθεί πάνω στην ίδια κατεύθυνση , η νέα Συνθήκη θα διέπει την λειτουργία του κοινοτικού οικοδομήματος αμέσως μετά τις Ευρωπαϊκές εκλογές του Ιουνίου του 2009.

Σήμερα , η Ε.Ε. των ΄΄ 27 ΄΄ , έχει ήδη εισέλθει σε μια νέα περίοδο της διαδικασίας ολοκλήρωσης , η οποία χωρίς την διαδικασία της Συνέλευσης που συνέταξε το σχέδιο της Συνταγματικής Συνθήκης την περίοδο 2002-2003 , χωρίς την έγκριση της λαϊκής ψήφου αλλά και χωρίς τους συμβολισμούς – ύμνος , σημαία – που δείχνουν προς την κατεύθυνση της ομοσπονδιακής εξέλιξης.

Πενήντα χρόνια μετά την ίδρυση της Ενωμένης Ευρώπης , το μεγαλόπνοο αυτό σχέδιο πολιτικού οραματισμού και χωρίς την παρουσία μεγάλων ηγετών , η νέα Μεταρρυθμιστική Συνθήκη που θα διέπει την λειτουργία του κοινοτικού θεσμικού οικοδομήματος , είναι κατώτερη των περιστάσεων και σε ότι αφορά την Διεύρυνση αλλά και την θέση της Ένωσης στους διεθνείς συσχετισμούς.
Η νέα Συνθήκη της Ε.Ε. όσο και αν βελτιώνει την συνύπαρξη των 27 κρατών-μελών δεν προδιαγράφει μια ουσιαστική συζήτηση και προοπτική για μια νέα Διεύρυνση.

Και η νέα πορεία πάνω στην οποία καλείται να βαδίσει η Ε.Ε. περιλαμβάνει ουκ ολίγες προκλήσεις:
Πρώτη και σημαντικότερη , η προσπάθεια να αποκτήσει η Ε.Ε. μια ολοένα και περισσότερο ενιαία φωνή και εκπροσώπηση τόσο απέναντι στον υπερατλαντικό εταίρο, όσο και απέναντι στην Ρωσία και στην Κίνα, ενω παράλληλα οφείλει να έχει μεγαλύτερη εμπλοκή στην ευρύτερη Μεσανατολική κρίση.
Θέμα απόλυτης προτεραιότητας , για την πολιτική οντότητα της Ένωσης , αλλά και ζήτημα πολιτικής αξιοπιστίας είναι η διασφάλιση κοινής στάσης στο Κοσσυφοπέδιο στην περίπτωση που δεν καταστεί δυνατόν η εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης στα πλαίσια του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.
Η διαδικασία μεταρρυθμίσεων και εκδημοκρατισμού στην Τουρκία και στις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων , είναι αυτόματα συνδεδεμένη με την πολιτική σταδιακής πλήρους ένταξης στην Ε.Ε.

Παράλληλα, τίθενται τα ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. , την απλή διαπίστωση ότι οι χώρες που θέλουν να έχουν έναν πιο γρήγορο βηματισμό στην διαδικασία θεσμικής ολοκλήρωσης , δεν μπορούν να περιμένουν κράτη-μέλη που δεν επιδεικνύουν την ίδια διάθεση , αποκαλύπτωντας όμως τις δυσκολίες που ενέχει η μετάβαση σε μια Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων.

Στο πλαίσιο αυτό, το πρώτο ερώτημα , είναι πως και κάτω απο ποιές προϋποθέσεις θα γίνει η συγκρότηση του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε.: Αυτό θα γίνει στην βάση των Ενισχυμένων Συνεργασιών που προβλέπει η Συνθήκη της Νίκαιας , ή στην βάση μιας άτυπης και εξωθεσμικής συνεργασίας;
Το δεύτερο και εξίσου καίριο ερώτημα , αφορά την σύνθεση του σκληρού αυτού πυρήνα , κάτω απο ποιούς όρους και προϋποθέσεις θα επιτευχθεί η διεύρυνση του , τις σχέσεις του με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη.Η όποια μελλοντική ενδυνάμωση της πρώτης ταχύτητας κρατών , θα γίνει στην βάση δεδηλωμένης προσχώρησης στην διαδικασία ολοκλήρωσης ή θα απαιτείται ως προϋπόθεση η ομοφωνία των ήδη μελών;
Το τρίτο και πλέον πολιτικό ερώτημα σχετίζεται με την εσωτερική λειτουργία του Σκληρού Πυρήνα : Θα κινείται στην λογική μιας πιο ενισχυμένης Διακυβερνητικής Συνεργασίας ή θα είναι το πρώτο βήμα προς την ομοσπονδιακή μετεξέλιξη;

Αυτές είναι οι κυρίαρχες πολιτικές προκλήσεις σήμερα , για μια Ε.Ε. πολιτική οντότητα η οποία θα εκφράζει το πολιτικό εγχείρημα των Monnet – Schuman ,την ιδρυτική πράξη της Συνθήκης της Ρώμης , στην βάση της ομοσπονδιακής μετεξέλιξης.Και πάνω σε αυτές τις προκλήσεις , η Συνθήκη της Λισαβόνας αποτελεί ένα σταθμό , μια οδό για να κινηθούμε πιο ουσιαστικά , πιο αποφασιστικά , για να επαναφέρουμε την κοινοτική Ευρώπη στο προσκήνιο.

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και πρώην Πρόεδρος των Νέων Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης .
Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΄΄ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΄΄ , δημοσιεύθηκε την Τρίτη 19.2.2008.

ΑΡΘΡΟ ΄΄ Η ΝΕΑ ΣΥΝΘΗΚΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΄΄ [ 17.2.2008 ]

Η Νέα Συνθήκη και η ελληνική πολιτική

Του Γιώργου Ζερβάκη *

Πρίν μερικούς μήνες στην πορτογαλική πρωτεύουσα , οι αρχηγοί των ΄΄27΄΄ κρατών και κυβερνήσεων , συμφώνησαν για την νέα μεταρρυθμιστική Συνθήκη , η οποία έρχεται να αντικαταστήσει την σαφώς πιο χαμηλή σε προσδοκίες Συνθήκη της Νίκαιας του 2001.
Κατά την διάρκεια των πέντε τελευταίων ετών , η Ευρώπη πέρασε απο σημαντικά στάδια που σημάδεψαν το κοινοτικό οικοδόμημα [ Η Συνθήκη της Νίκαιας που τέθηκε σε ισχύ την 1.2.2003 , η Ευρωπαϊκή Συνέλευση που ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 2003 , η Διακυβερνητική Διάσκεψη του 2003/2004 και το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα που υπεγράφη τον Οκτώβριο του 2004 ]. Μετά απο έντονη διετή περίοδο προβληματισμού που ακολούθησε την απόρριψη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος με τα δημοψηφίσματααπο που έλαβαν χώρα στην Γαλλία και στην Ολλανδία το 2005 , τον Ιούνιο του 2007 οι οι ηγέτες της Ε.Ε. συμφώνησαν σε λεπτομερή για μια νέα Διακυβερνητική Διάσκεψη , στην οποία δόθηκε η ρητή εντολή να συντάξει μια μεταρρυθμιστική Συνθήκη ως το τέλος του 2007.

Μετά απο πολύμηνες διαπραγματεύσεις – όπου για μια ακόμη φορά είδαμε να υπερισχύουν στενά εθνικά έως οριακά εθνικιστικά πλαίσια , αντί του κοινού ευρωπαϊκού - το νέο κείμενο που μεταρρυθμίζει το κοινοτικό θεσμικό σύστημα επιτρέπει στην Ε.Ε. να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προωθεί την ευρωπαϊκή ιδέα , μια και τα βήματα που γίνονται προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι διαστακτικά.

Και για τη νέα αυτή Συνθήκη – τι κρίμα – οριοθετήθηκε η αρχή και το τέλος της Ευρωπαϊκής Συντακτικής Συνέλευσης η οποία φιλόδοξα αλλά χωρίς ισχυρή πολιτική βούληση όπως αποδείχθηκε , δεν κατάφερε να προσδώσει στην Ευρώπη ένα Σύνταγμα , κάνοντας ένα ουσιαστικό πολιτικό άλμα και όχι ένα ημιτελή βηματισμό.

Παρ’όλα αυτά , η Λισαβόνα κάνει ένα βήμα παραπάνω απο τη Νίκαια.Στην γαλλική πόλη , οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων δημιούργησαν μια αρνητική αντανάκλαση για την Ευρώπη, έδειξαν ξανά ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει ένα σύστημα διακυβέρνησης το οποίο για 3 μέρες κάθε εξάμηνο , απο ανθρώπους οι οποίοι εκλέγονται για την διακυβέρνηση των χωρών μας και να προστατεύουν τα εθνικά τους συμφέροντα και λιγότερο το κοινό ευρωπαϊκό κεκτημένο.Τα αποτελέσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Νίκαιας έφεραν ένα βήμα πίσω την Ευρώπη , το ελάχιστο των αιτημάτων των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων δεν κατάφερε να βρεί ένα κοινό παρονομαστή έκφρασης.

Η Λισαβόνα , δεν ξεφεύγει απο τα στερεότυπα και μέσω ενός κειμένου στο οποίο διαχέονται έντονα τα στοιχεία διακυβερνητικού χαρακτήρα , επιχειρεί να βάλει τέλος στις κατά καιρούς θεσμικές κρίσεις που αντιμετώπισε το κοινοτικό οικοδόμημα.Απο την άλλη πλευρά όμως εισαγάγει θεσμικά στοιχεία που διαμορφώνουν μια περιορισμένη συμφωνία [ θέσπιση θέσης προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αντί του προεδρεύοντος ανα 6μηνο , θέσπιση θέσης Υπουργού Εξωτερικών καθιστώντας την Ένωση ικανή να εκφράζεται με μια καθαρά φωνή στα διεθνή θέματα , αύξηση του δημοκρατικού ελέγχου , αναγνώριση της νομικής δέσμευσης για τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων των Πολιτών ].

Αυτά όμως επαρκούν για μια άλλη πορεία της Ευρώπης , για να ξαναβρεί τον βηματισμό της ; Σαφώς και όχι , αν σκεφθεί κανείς ότι το τελικό κείμενο είναι κατώτερο των περιστάσεων , δεν έρχεται να ενισχύσει την πολιτική ενοποίηση , διευρύνει την σαφή ευρωσκεπτικιστική κατεύθυνση συγκεκριμένων χωρών , ενω , παράλληλα εμφανίζει νέα εμπόδια όπως η ικανοποίηση του πλέον βασικού αιτήματος της Πολωνίας , της δυνατότητας μιας μειοψηφίας κρατών να έχουν την δυνατότητα αναστολής για ένα εύλογο χρονικό διάστημα την λήψη αποφάσεων επι των οποίων εκφράζουν αντιρρήσεις , ο λεγόμενος ΄΄ συμβιβασμός των Ιωαννίνων ΄΄ , που εγκρίθηκε επι Ελληνικής Προεδρίας το 1994 και επιφέρει ένα είδος μειοψηφικού veto ]

Η νέα Συνθήκη , παρά τις ατέλειες της , δεν επιτρέπεται να οδηγήσει στο άλλο άκρο , δηλαδή σε μια ενδεχόμενη απόρριψη ή αδιαφορία για την όποια σημασία της.Τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα , οι εθνικές κυβερνήσεις , των οποίων η ευθύνη για τον ασαφή τρόπο που χειρίστηκαν την Ευρωπαϊκή Συνέλευση και τελικά οδήγησαν στην μεγάλη απώλεια του Ευρωπαϊκού Συντάγματος , εαν δεν κινηθούν με αποφασιστικότητα , αναδεικνύοντας προς τους Πολίτες το μεγάλο διακύβευμα που έχει η Συνθήκη της Λισαβόνας , το αίτημα της ΄΄ πολιτικής Ευρώπης ΄΄ θα αποδυναμωθεί.

Στην Ελλάδα , όπου πολιτικό σύστημα και πολιτικοί αντιμετωπίζουν κατά το δοκούν την Ευρώπη , η σημασία της Συνθήκης της Λισαβόνας αποκτά καίρια χαρακτηριστικά.Σε ολόκληρη την πρόσφατη προεκλογική περίοδο , δεν θυμάμαι αν υπήρξαν ουσιαστικοί και ενδελεχείς πολιτικοί διάλογοι , πέραν των γνωστών απορριπτικών ή ευρωσκεπτικιστικών θέσεων , σχετικά με τις εξελίξεις στην Ε.Ε. , την αξιολόγηση των πολιτικών επιπτώσεων αυτών.Αλλά και πρίν αυτήν την περίοδο , ελάχιστα έως καθόλου ενισχύθηκε η Ευρωπαϊκή Συντακτική Συνέλευση , το αίτημα του Συντάγματος.Ακόμα και στην ΄΄εσωτερική΄΄ προεκλογική αντιπαράθεση που έλαβε χώρα στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης , κανέναν δεν έδειξε να απασχολεί το γεγονός ότι η Ευρώπη δεν είχε θέση σε αυτή την συζήτηση.

Η νέα μεταρρυθμιστική Συνθήκη απαιτεί απο την ελληνική πολιτική τάξη που σχεδόν στο σύνολο της έχει εκπεφρασμένη θέση υπέρ της Πολιτικής Ένωσης με ομοσπονδιακά χαρακτηριστικά , να αναδείξει έναν δημόσιο διάλογο ουσίας , πραγματιστικό λόγο για την Ευρώπη.

Αυτό που πολύ απλά , πολύ δημοκρατικά απαιτείται σαν συνεισφορά στην ενίσχυση του κοινοτικού οικοδομήματος , είναι , πολιτικοί που έχουν όραμα για την Ευρώπη , να εκφράσουν έναν πολιτικό λόγο που θα επιφέρει τον ρεαλισμό , που θα αναδείξουν ότι και στην χώρα μας υπάρχει πολιτικό δυναμικό που έχει διάθεση προσφοράς για την Ευρώπη , για την θέση της Ελλάδας μέσα σε αυτήν

Και αυτή η προσπάθεια , φεντεραλιστική στην φιλοσοφία της , προϋποθέτειι τη δημοκρατική συγκατάθεση , τη συναίνεση και την απαραίτητη πολιτική βούληση για μια άλλη Ευρώπη , μια Ευρώπη της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής.


* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και πρώην Πρόεδρος των Νέων Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης .
Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΄΄ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΄΄, δημοσιεύθηκε την Κυριακή 17.2.2008.