ΑΡΘΡΟ ΄΄ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ , ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΄΄ [ 25.7.2008 ]

Συνθήκη της Λισαβόνας : Πάμε Μπροστά
Του Γιώργου Ζερβάκη *

Απο την ίδρυση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων το 1957 με την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης, οι διευρύνσεις και τα νέα δεδομένα που ανέκυπταν απο τα μεγάλα βήματα της Ενωμένης Ευρώπης , δημιουργούσαν κάθε φορά την ανάγκη για αναθεώρηση των κοινοτικών κειμένων και την προσαρμογή τους στα νέα αυτά δεδομένα που επηρεάζουν κάθε ζωντανό οργανισμό που στηρίζεται στην εθελούσια βούληση συμμετοχής των κρατών-μελών και των Πολιτών τους.

Η Συνθήκη του Maastricht , στις αρχές της 10ετίας του ΄90 , έθεσε το πλαίσιο της νέας , διευρυμένης , με ενίσχυση των Περιφερειών και με κοινό νόμισμα Ευρώπης.Οι Δανοί εξέφρασαν διαφορετική άποψη , την απέρριψαν αρχικά το 1992 , την ενέκριναν το 1993, όταν εξαιρέθηκαν απο το κοινό νόμισμα και την κοινή άμυνα.Στην μεν Γαλλία η Συνθήκη για την Ε.Ε. εγκρίθηκε με μια πλειοψηφία της τάξεως του 2% , η Συνθήκη της Νίκαιας απορρίφθηκε απο τους Ιρλανδούς η οποία την ενέκριναν στην συνέχεια και έπειτα απο μια μεγάλη εκστρατεία υπέρ των ευρωπαϊκών θεσμών.

Μετά την Νίκαια , ακολούθησε η διαδικασία συζήτησης για την Συνταγματική Συνθήκη , το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα όπως λέμε εμείς οι Φεντεραλιστές , μια θεσμική καινοτομία που βασίστηκε στην γνήσια επιθυμία του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν να προσφέρει στην Ευρώπη ένα πραγματικό Σύνταγμα , σαν κι αυτό που έχει κάθε δημοκρατία.Μέσα απο τις εργασίες της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης , παραδόθηκε στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το κείμενο μιας νέας Συνταγματικής Συνθήκης , με ρητές αναφορές σε σύμβολα [ ύμνο και σημαία ] , το οποίο πριν υπογραφεί πανηγυρικά απο τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων στις 29.10.2004 στην Ρώμη , δέχθηκε τροποποιήσεις.Ένα κείμενο αρκετά φιλόδοξο , το οποίο όμως κόλλησε στο «ΟΧΙ» των Γάλλων στις 29.5.2005 και στο «ΟΧΙ» των Ολλανδών την 1.6.2005.

Το διπλό «ΟΧΙ» οδήγησε την Ευρώπη σε μια περίοδο βαθιάς περισυλλογής και περίσκεψης που οδήγησε την αναγκαιότητα ενός Συντάγματος στο περιθώριο , σε νέες συζητήσεις που οδήγησαν στις 13.12.2007 στην Συνθήκη της Λισαβόνας.Μια Συνθήκη που και αυτή ως προϊόν συμβιβασμού , προέκυψε απο την επιτακτική ανάγκη τα «27» κράτη-μέλη να ξεφύγουν απο την εσωστρέφεια που προέκυψε απο την απόρριψη του Συντάγματος.Μια Συνθήκη που τροποποιεί την προγενέστερη , σαφώς πιο ελλειμματική και χαμηλότερη σε προσδοκίες Συνθήκη της Νίκαιας , η οποία οδήγησε την Ε.Ε. βήματα πίσω.

Η μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας αποτελεί μιας περιορισμένης σημασίας επιβεβαίωση της ευρωπαϊκής πορείας των χωρών μας , δεν μεταβάλλει κατά ουσιώδη τρόπο την ενωσιακή θεσμική αρχιτεκτονική , αλλά κάνει μια στοιχειώδη απλούστευση του μέσα απο πολυάριθμες τροποποιήσεις των ιδρυτικών συνθηκών και όσων ακολούθησαν.

Και είναι αμφίβολο κατά πόσον η πλειονότητα των Πολιτών γνωρίζει τι ακριβώς είναι η Συνθήκη , το γεγονός ότι ρυθμίζει την λειτουργία της Ένωσης , έπεσε όμως θύμα όλων εκείνων που ήθελαν να μετατρέψουν την Συνθήκη σε πηγή όλων των καταστροφών , όπως την αύξηση της ακρίβειας , την συρρίκνωση των εισοδημάτων.


Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους , όπως σε όλη την Ευρώπη , έτσι και στην Ελλάδα υπάρχει ένα συνονθύλευμα διαμαρτυρίας απο τα άκρα του πολιτικού συστήματος , που ο μόνος συνεκτικός ιστός που τα συνδέει είναι η αντίθεση τους σε όποια προσπάθεια ενίσχυσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.Και οι πολέμιοι της Συνθήκης αυτό το οποίο επιθυμούν , με άλλους να το ομολογούν ευθέως και άλλους καμουφλαρισμένα , είναι να εγκαταλειφθούν οι προσπάθειες για ενίσχυση της υπερεθνικής πολιτικής διάστασης της Ευρώπης

Εδω και έξι σχεδόν 10ετίες η Κοινοτική Ευρώπη οικοδομήθηκε πάνω στην εθελούσια βούληση των κρατών της να αφήσουν στο παρελθόν τις διαιρέσεις και τους εθνικισμούς , να προχωρήσουν στην ενοποίηση τους , να κάνουν πράξη το όραμα των Πατέρων της Ευρώπης.Και αυτή η προοπτική βοήθησε χώρες όπως η Ελλάδα , η Ισπανία και η Πορτογαλία να εδραιώσουν το δημοκρατικό τους πολίτευμα , εφοδίασε το οικοδόμημα αυτό με υπερεθνικούς θεσμούς και κοινές πολιτικές για την γεωργία , την οικονομική-κοινωνική συνοχή για τις Περιφέρειες.

Η νέα πορεία για τους κοινοτικούς θεσμούς , τα ΄΄27΄΄ κράτη-μέλη , τους Πολίτες τους , με το έλλειμμα οραματιστών Ευρωπαίων ηγετών όπως οι Κόλ , Μιττεράν , Ντελόρ , να είναι πιο υπαρκτό όσο ποτέ άλλοτε, απαιτεί απο τους σημερινούς Ευρωπαίους πολιτικούς σε ευρωπαϊκό , εθνικό , περιφερειακό επίπεδο , να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων , να ενδυναμώσουν την πορεία προς την πολιτική ενοποίηση , με σημείο αναφοράς τις ευρωπαϊκές εκλογές του Ιουνίου του 2009 , να προσδώσουν στην κοινοτική θεσμική αρχιτεκτονική περαιτέρω διαφάνεια , δημοκρατική νομιμοποίηση , να φέρουν τους Πολίτες πιο κοντά στο μεγάλο αυτό εγχείρημα δημοκρατικής συμμετοχής και διαβούλευσης.

Και για εμάς τους Ευρωπαίους Φεντεραλιστές , η νέα αυτή περίοδος επιβάλλει να κινητοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις , να κάνουμε πιο ισχυρή την φωνή μας απέναντι σε όλες εκείνες τις δυνάμεις του εθνικισμού και του φοβικού απομονωτισμού που συνασπισμένα επιδιώκουν να ναρκοθετήσουν την κοινή ευρωπαϊκή πορεία.Γιατί αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερη Ευρώπη , στη βάση της ομοσπονδιακής προοπτικής και μετεξέλιξης της.


* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι ιδρυτής και π. Πρόεδρος των ΝΕΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ Κρήτης.
Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για την εφημερίδα ΄΄ ΠΑΤΡΙΣ ΄΄.Δημοσιεύθηκε στις 25.7.2008.